Κι εκεί που ήμασταν μόνο παιδιά
με όλα τα «γιατί» της εκκλησίας
είδαμε την Παναγιά
μιας έγχρωμης θρησκείας
Είναι η μάνα μας
που έγινε ουράνιο τόξο,
φώναξε κάποιος
Οι πιο πολλοί έζησαν
τα παράξενα όνειρα της γης
και τις σκέψεις της σελήνης
Ήμασταν κορίτσια που ξαπλώναμε στην άμμο,
άντρες που δεν ξέραμε γιατί υπάρχουμε,
εργάτες που ζητούσαν την αλλαγή της κοινωνίας,
εστιάτορες που συντηρούσαν δυο γυναίκες
Κάποιοι μιλούσαν για αλληλεγγύη,
κάποιοι έχαναν συνέχεια στα χαρτιά
Ο κόσμος έτρεχε σαν ελάφι τρομαγμένο
κι εσύ, γεμάτη ενοχές
για μια επιθυμία – φαντασίωση
Τη μοίρα μας την χρονομετρήσαμε
και τη ζωή τη ζήσαμε
κι όλοι στο τέλος φάγαμε
από το κρέας του θανάτου
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Εvgenia Αrbugaeva. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
