Θα περνούν τα χρόνια πάνω απ’ το σώμα μου
σαν τα βαριά οχήματα στην εθνική∙
θα το ισοπεδώνουν
και συ δεν θα μαθαίνεις
πώς με τραυμάτισαν
δε θα μαθαίνεις
πως μεγαλώνω
και πόσο η απουσία σου βιάζει τον χρόνο∙
κι οι μέρες θα γίνονται χρόνια
και τα χρόνια ολόκληροι αιώνες
σε ένα σώμα
που έμαθε να περιμένει την τρυφερότητα
χωρίς ελπίδα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Önder Sertçelik. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
