ΤΡΙΣ ΑΓΙΟ
Ι
να,
αυτήν την παγωνιά
του Γενάρη λατρεύω
που κάνει τον αχνό μας να φτερώνεται
όταν εσύ
τυλίγεσαι στα χέρια σου τρεμίζοντας
κι εγώ – με πρόφαση ότι αντέχω –
έρχομαι πλάι σου
και σου δανείζω το παλτό μου
ίσα για να υποσκάψω λίγο τις κατηγορίες σου
ότι μου λείπει ιπποτισμός
μα προπαντός να ξεκλέψω
μια θέα πληρέστερη
των ορθωμένων θηλών
στο κολλητό ζιβάγκο σου
ΙΙ
να είναι και πάλι καλοκαίρι:
η θάλασσα να δοκιμάζει χρώματα
ν’ αποπατούν τα σύκα κεχριμπάρι
μέσα στη θεία κουφόβραση των τζιτζικιών
κι εσύ – ας όψεται η βουλιμία σου για καρπούζι –
να ξεπροβάλλεις κάθε λίγο απ’ την πισίνα
για να βιαστείς κάπως αμήχανα ως το λάστιχο
με χάχανα παιδιάστικα και μάγουλα αναμμένα
δήθεν για να δροσιστείς
ενώ γνωρίζουμε κι οι δυο πολύ καλά
πως ήταν ανεπίληπτα για ν’ ανακουφιστείς
φυγαδεύοντας τα ούρα σου στη ροή του
κι όμως, νά ’ναι καλοκαίρι
το σουτιέν ν’ αγκομαχάει υπό το βάρος του νερού
ο ήλιος να χειμάζει στους γλουτούς σου
κι ο θάνατος νά ’ναι το περιτύλιγμα από το φιδάκι
που μόλις μέσα στη γροθιά μου
σύνθλιψα
ΙΙΙ
ένας ήλιος, γκρίζος σαν πηλός, γλίστραγε απ’ τις γρίλιες
και στις δικιές μου γρίλιες βύθιζε κυνόδοντες μαρτιού
καθώς ακόμη διαπραγματευόμουνα τον ξύπνιο
με το πιο πειστικό του επιχείρημα να έρχεται
επάνω στη στιγμή που διέγνωσε η αφή
την απουσία σου στα κρύα σκεπάσματα
με του κορμιού τη γεωγραφία και το άρωμά σου ακόμη εύγλωττα
σε χνώτα ανάμεσα και κατωσέντονου αυλακιές
– σημάδι πως δεν ήσουν των ονείρων –
Κύριος οίδε πόσο γρήγορα τινάχτηκα
σπινιάροντας στου διαδρόμου τη στροφή
σ’ ένα ζευγάρι αδέξιες παντόφλες
για να προβάλω (έπειτα – στ’ αλήθεια – μια αιωνιότητα)
μια τσιμπλιασμένη μάσκα Μαορί
εγώ και το αλλόφρον στήθος μου
στο άνοιγμα της κουζίνας
για να σε βρω όπως πάντα εκεί, στον πρόναο της μέρας
ψήνοντας καφέ ή φρυγανιές λερώνοντας
με μαρμελάδα σύκο απ’ το χωριό
και το εμβρόντητο ύφος σου να με περιγελά
για κείνη την – πλέον γραφική – ανασφάλεια πως θα λιποτακτήσεις
μετά από ετών σωρεία βίου εντίμου
και καθωσπρέπει αταραξίας
ξεχνώντας παντελώς
πως το εικόνισμα που ανέκαθεν
είχα στο πορτοφόλι μου
εκ δεξιών της ομορφιάς σου
ήταν της Αγίας Εντροπίας.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Antoni Tàpies. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
