ο γέρικος χρόνος έπαιζε ανάμεσα στα βλέφαρα της σαν παιδί
σαν τον πορτοκαλί ήλιο του ανοιξιάτικου απογεύματος που της έφερνε νύστα
ο γέρικος χρόνος, γλιστρούσε σαν ιδρωμένο ερπετό γύρω από τον λαιμό της
και χανόταν ανάμεσα στα κλαδιά των μαλλιών της.
ψιθύριζε, γελώντας μέσα στο κοχύλι της, λόγια χαμένης αθωότητας
και εκείνη, μέσα στο δάσος του βυθού της, πάσχιζε να τα γραπώσει
μα εκείνα χάνονταν, σαν χελιδόνια του χειμώνα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Mirko Saviane. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
