Στους Ολυμπιακούς του 1912 στη Στοκχόλμη ο Ιάπωνας μαραθωνοδρόμος Σίζο Κανακούρι υπερθερμάνθηκε τόσο, που άρχισε πότε να χάνει και πότε να βρίσκει ξανά τις αισθήσεις του. Καθώς συνέχιζε τρεκλίζοντας, ξάφνου πρόσεξε ένα δελεαστικό γκάρντεν πάρτι λίγο παραέξω από το δρόμο. Στάθηκε να ζητήσει ένα ποτήρι πορτοκαλάδα, όμως το ευχαριστήθηκε τόσο, που άθελά του πέρασε εκεί μία ολόκληρη ώρα. Ξέροντας ότι δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να τερματίσει, γύρισε απλώς με τρένο στη Στοκχόλμη κι αποκεί επιβιβάστηκε σ’ ένα πλοίο για την Ιαπωνία. Δεν το είπε σε κανέναν. Οι υπεύθυνοι του αγώνα υπέθεσαν ότι είχε πεθάνει. Κι έπειτα, το 1966, μια σουηδική εφημερίδα ανακάλυψε ότι ζούσε ακόμα και τον προσκάλεσε να επιστρέψει στη Σουηδία για να ολοκληρώσει τον αγώνα. Ο επίσημος χρόνος του Κανακούρι στον τερματισμό ήταν 54 χρόνια, 8 μήνες, 6 ημέρες, 5 ώρες, 32 λεπτά και 20,379 δευτερόλεπτα. «Ήταν μακρύ ταξίδι», είπε γελώντας. «Καθ’ οδόν παντρεύτηκα, έκανα 6 παιδιά και 16 εγγόνια».
Πήρα αυτήν την ιστορία από το πολύ καλό, ειδολογικά μικτό βιβλίο So Many Olympic Exertions της Anelise Chen.
Στοιχηματίζω ότι ο Κανακούρι ήταν καλός πατέρας και παππούς. Ο άνθρωπος που δεν τυραννάει αναίτια τον εαυτό του, δεν τυραννάει ούτε τους άλλους.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Ilya Zomb. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
