Σάββατο πρωί. Παίρνω την πετσέτα μου, το αντηλιακό μου, καπέλο και βιβλίο α-πα-ραί-τη-τα, τα κιλά μου και βουρ για την παραλία. Μια παλιά συνήθεια να κάθομαι στην ξαπλώστρα μου και να παρατηρώ τις συμπεριφορές των λουόμενων. Άλλωστε η συμπεριφορά μας στον «έξω κόσμο» είναι προέκταση της συμπεριφοράς μας, των συνηθειών μας και της παιδείας μας στον «έσω κόσμο», το σπίτι μας. Είναι πρωί ακόμα και επικρατεί ησυχία. Δεν έχω ιδιοτροπίες. Χαίρομαι να βλέπω τους ανθρώπους κάθε ηλικίας να απολαμβάνουν τη θαλασσινή δροσιά, να ακούω τις τσιρίδες των διαβόλων της Τανζανίας και τις γεμάτες απόγνωση φωνές των Ελληνίδων μανάδων τους να τα παρακαλούν να μην πηγαίνουν στα βαθιά και να μην ενοχλούν τους υπόλοιπους κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στις ξαπλώστρες. «Παιδιά είναι, κυρία μου, τι να τα κάνω;», έχουν έτοιμη την απάντηση όταν οι άλλοι τις παρακαλούν να τα μαζέψουν. Η λέξη όρια, προφανώς, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Αφού εξασφαλίσουν πως η δρακογενιά κινείται στον ορίζοντα των ματιών τους, ξαπλώνουν και βλέπουν στο κινητό την αγαπημένη τους πρωινή εκπομπή γιατί σήμερα θα μοιράσει παρεό και θα σχολιάσουν το παρασκήνιο του διαζυγίου τηλεαστέρων. Πρέπει οι τηλεαστέρες αυτοί να είναι συγγενείς τους μάλλον, γιατί από την αγωνία τους οι κυρίες έχουν φυτέψει στην άμμο περισσότερες από δέκα γόπες τσιγάρων σε διάστημα λίγης ώρας.
Πέρασε η ώρα. Πλησιάζει δώδεκα. Είναι η ώρα που βγαίνουν από τα λαγούμια τους οι σφίχτες και οι πλατινέ σαντρέ γοργόνες. Οι σφίχτες χτυπιούνται όλο το χρόνο στα γυμναστήρια και ζουν για τη στιγμή που θα κάνουν εμφάνιση στην κατάμεστη παραλία, περπατώντας πάνω σε κροκάλες πιστεύοντας πως περπατούν στο κόκκινο χαλί του Χόλλυγουντ και πως όλες οι θνητές είναι έτοιμες να τους προσκυνήσουν σαν εικόνισμα. Πιάνουν λοιπόν τέσσερις ξαπλώστρες κοντά σε κάποια άγνωστα σε αυτούς κορίτσια τα οποία «δήθεν» αδιαφορούν γι’ αυτούς και «τάχα δεν τους είδαν». Μέσα σε δέκα λεπτά έχουν γίνει όλοι μια παρέα. Τα ντούκια έχουν το λόγο: «ρε μπρο, ναι ρε μαν σου λέω, ρε τι φάση; λέγε, ρε» και διάφορα άλλα τέτοια βαθυστόχαστα. Τα κορίτσια συμμετέχουν στη κουβέντα στο ίδιο μήκος κύματος για να μη ρίξουν το επίπεδο: «ισχύει ρε; τι φάση; μπορεί να ήταν φασέα τύπου». (Αμόλησε και το ξενόγλωσσο!). Μέχρι εδώ καλά. Όμοιος, ομοίω κλπ κλπ.
Ένα κορίτσι λίγες ξαπλώστρες πιο πέρα ετοιμάζεται να κάνει μια βουτιά. Το λάθος της; Τα κιλά της χαλάνε την αισθητική των ρόμποκοπ και αρχίζουν τα ειρωνικά γελάκια. Σιγόνταραν μάλιστα και οι πλατινέ σαντρέ συνοδοί τους. Το κορίτσι ντράπηκε και παρά το γεγονός ότι η παρέα της την εμψύχωνε και της έλεγε να αδιαφορήσει, τα πικρόχολα σχόλια τής διπλανής παρέας της επέβαλαν να ντυθεί και να καθίσει στην ξαπλώστρα της. Οι καλλίγραμμοι φελλοί ικανοποιημένοι με αυτό που κατάφεραν της έδωσαν και τη χαριστική βολή: «Θα έπρεπε οι χοντρές και οι χοντροί να έχουν δική τους παραλία. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τις κοιλιές τους». Έριξαν μια απαξιωτική ματιά στους κοινούς θνητούς που είχαν το θράσος να βρίσκονται γύρω τους και κόζαραν έναν ευτραφή νεαρό που συζητούσε με την κοπέλα του. «Κοίτα ρε το κήτος που θέλει να βγάλει και γκόμενα». Και δώστου γέλια. Με ιντελεξουέλ υφάκι το σαντρέ πλατινέ απεφάνθη για τον νεαρό ότι μπορεί να έχει «ψυχολογικά προβλήματα και ανασφάλειες και να το έχει ρίξει στο φαΐ». Το σαντρέ πλατινέ! Που το πιο σοβαρό βιβλίο που έχει διαβάσει μέχρι τώρα στη ζωή της είναι ένα από τα περιοδικά του κομμωτηρίου, στο οποίο και πάλι έβρισκε άγνωστες λέξεις ακόμα κι όταν διάβαζε τα ζώδια.
Οι σκηνές που περιγράφω είναι πραγματικές, όπως πραγματικότητα είναι και το γεγονός πως στην εποχή μας, εποχή της εικόνας, το «φαίνεσθαι» είναι πιο σημαντικό από το «είναι». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάποιοι τύποι θα επιβάλλουν τις Fat Beach επειδή έτσι θέλουν. Είναι δικαίωμα αναφαίρετο όλα τα σώματα ακόμα και τα ανυπάκουα να πάνε στην παραλία. Έχουν σκεφτεί –με τι άραγε;– τι ψυχικό τραύμα δημιουργούν σε έναν άνθρωπο με τη συμπεριφορά τους αυτή; Πόσους νέους και πόσες νέες έχουν κλείσει στα σπίτια τους; Το body shaming φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση κάποια άτομα και κυρίως τους έφηβους. Αναγκαζόμενοι οι έφηβοι, μάλιστα, να συμμορφωθούν στα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλουν τα social media έχουν οδηγηθεί σε ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις και συμπεριφορές.
Γι’ αυτό λοιπόν, σφίχτες και γιαλαντζί γοργόνες, αφήστε ήσυχο τον κόσμο και κρατήστε τα ειρωνικά γελάκια για τον εαυτό σας. Όσοι/όσες ενοχλείστε γιατί δεν τηρούμε τα πρότυπα ομορφιάς που έχετε στο μυαλό σας και έχετε πιστέψει πως είστε αισθητική αστυνομία, καλά θα κάνετε να παίρνετε το μπάνιο σας στη μπανιέρα σας από δω και στο εξής.
Στη θάλασσα, τελικά, είναι αλήθεια πως δεν βρίσκουμε μόνο κοράλλια και μαργαριτάρια, αλλά και ναυάγια. Και ο νοών νοείτω.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Hersley-Ven Casero. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
