Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Κυλά φιδωτά το νερό στην πεδιάδα.
Στις τεφροδόχους του ο ήλιος
Ακόμα κρυμμένος λούζεται.
Κάποια ψυχή ανάλαφρη περνά.
Κι ανοίγει αίφνης στα στήθη
Τα μεγάλα μειλίχια μάτια.
Η βυθισμένη σκιά των βράχων πεθαίνει
Γλυκιά, ανθισμένη από τους ιλαρούς γοφούς.
Η αληθινή αγάπη είναι φλόγα γαλήνης που άναψε.
Και την χαίρομαι απλωμένη
Απ’ το αλαβάστρινο φτερό
Κάποιου ακίνητου πρωϊνού.
⸙⸙⸙
[Από την ποιητική συλλογή Αίσθημα του Χρόνου. Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Laurits Andersen Ring (1854-1933). Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
