I.
Στους 44 βαθμούς Κελσίου τα πάντα σιγούν. Η θάλασσα πήζει και ο αέρας κρακελάρει. Οι μόνοι ήχοι – απόκοσμης τρυφερότητας – προέρχονται από τη διαστολή των αγγείων και τον καρδιακό παλμό που αυξάνεται. Τα μεσημέρια του Ιουλίου επιχρωματίζονται με αργυρές ανταύγειες – argentum και silver και ασημένια ράχη σπαράσσοντος ψαριού.
Με σκόνη Αχερουσίας
Άχρονα και άχωρα είναι.
Ασυνείδητο και βυζαντινή αγιογραφία.
Η Κομάλα του Πέδρο Πάραμο.
Εκεί, στο Μεξικό.
II.
Φυσάει αέρας δροσερός
εφηβικά ψιχαλιστός
σήμερα
ημέρα της Ανεξαρτησίας.
Παίρνω βαθιά αναπνοή
οι πόροι διαστέλλονται
οι πνεύμονες το ίδιο.
Σέρνω φωνή ηλεκτρική
φωνάζω τ’ όνομά σου
μου απαντάς με μια ριπή βροχής
στο πρόσωπο
και αστραπές στο βάθος του πελάγους.
Ξέρω πως είσαι εδώ
πως μ’ αγαπάς
μα έλα που δεν μου φτάνει
θέλω να γίνω κεραυνός
διχαλωτός
να κάψω το τοπίο
πράσινη να αναγεννηθείς
με φυλλαράκια αειθαλή
κλώνους ουρανομήκεις
Το «Χους εις χουν»,
να φάει τη σκόνη σου.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Alex Webb (Mexico. Nuevo Laredo, Tamaulipas. 1996). Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
