Ζούμε σαν κακομαθημένα παιδιά
–παγιδευμένοι στην εικόνα μας
μας απομυζεί ο φακός.
Βυθιζόμαστε αργά αργά στο σκοτάδι
–μέχρι να ‘ρθει εκείνη η ηλιόλουστη μέρα
να μας πλύνει τα μάτια.
Όρθιοι μες στα δάση τότε θα σταθούμε:
κάτω από τα γυμνά μας πόδια
η άσφαλτος θα λιώνει
τ’ όνομα της πεθαμένης μάνας μας
τρεις φορές
θε να φωνάξουμε.
Μικρή παιδίσκη
–στο φως ντυμένη
με αχυρένια αιώρα θα κατέβει.
Θα ’χει φτερά στους ώμους
στα χείλη μελάνι
–το δρόμο θα μας δείξει προς τα εκεί
που ο χρόνος τελειώνει-.
Λες κι άρχισε ποτέ
–λες και δεν είναι φριχτή πλάνη.
Όμως εμείς:
μικρά παιδιά
–ξανά θα περπατήσουμε στα δάση.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Séverine Galus. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
