Κουλουριάζεσαι στα σκοτεινά, λαμπερό άγριο ζώο
σε σιωπηλά όνειρα και επελάσεις φωτός
ακονίζοντας τα σκληρά σου νύχια
σε χνούδι τρυφερό, ανυπεράσπιστο σαν κι εσένα
λαμπερό άγριο ζώο, ακοίμητο, ανερμάτιστο, τρομαγμένο
ροκανίζεις νύχτα μέρα τον ασάλευτο κόσμο
ατενίζοντας το είδωλό σου με τα μάτια του άλλου
επιθυμώντας τον άλλο μέσα από σένα
σκιαμαχώντας και τραγουδώντας, λαμπερό άγριο ζώο
με εαρινούς νυγμούς στα διάφανα σωθικά
γελώντας σαν ήλιος, σαν σκοτάδι θρηνώντας
σκάβοντας λαγούμια και ρίχνοντας τείχη
με την καρδιά σου αιμάσσουσα, λαμπερό άγριο ζώο
μοναχό, ευάλωτο και εξαϋλωμένο
καλπάζοντας με τρία πόδια, πετώντας με τσακισμένα φτερά
από κορμί σε κορμί, από σύμπαν σε σύμπαν
ξεσηκώνοντας καταιγίδες, λαμπερό άγριο ζώο
νυχτωμένο στις εσωτερικές ερημιές
ταξιδεμένο σε αξημέρωτες πόλεις
κυνηγημένο και μόνο, λαμπερό άγριο ζώο
αυθάδες, ξεγυμνωμένο, πυρφόρο
με κραυγές και αλαλαγμούς
με χαράδρες, φεγγάρια, ατόλες και λόφους
στη ζεστή εκτεθειμένη σου σάρκα, λαμπερό άγριο ζώο
αφού το δέρμα σου το πούλησαν στην αγορά.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Henri Rousseau. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
