Τα βράδυα δεν είμαι μία, είμαι πολλές. Ξετυλίγουμε τα υπάρχοντά μας, εγώ είμαι φρέσκο λάδι, εμένα μου αρέσουν οι περιπλανήσεις, εγώ αντηχώ στα πεζοδρόμια, τα μαλλιά μου είναι κόκκινα, πάντα κάποιος βρίσκεται να τα ψαρέψει, εγώ μισώ το σκοτάδι, θα διασχίσω έναν ολόκληρο Ιούνιο, θα γλιστρήσω στο χρυσαφένιο του τρίχωμα, θα πετάξω απ’ την πόρτα της κουζίνας, στο τέλος θα είμαι μία, δεμένη στα καθρεφτάκια των δέντρων, υδρογόνο δυο οξυγόνο απύθμενο –
νυχτώνω
Εγώ που πέρασα κάτω από οξιές που χόρεψα στα δάση της Φολόης, ξεβάφω. Σε εκρηκτικά μνήμης. Και υψόμετρα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Marta Bevacqua. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]