Όλοι βρισκόμαστε σε ένα καράβι. Άλλος κοιτάει τα κύματα. Άλλος παρατηρεί το κυνηγητό του ήλιου με τα σύννεφα. Άλλος τους γλάρους και τις κατακόρυφες βουτιές τους. Άλλος το χορό των δελφινιών. Άλλος δεν βλέπει παρά το φόβο του ότι θα βυθιστούμε.
Το καράβι αυτό ωστόσο δεν λανθάνει ποτέ τον προορισμό του. Είναι ο ίδιος ο Θεός. Προσεύχεται για εμάς και μας κουβαλά μέσα του. Είτε προσέχουμε, είτε όχι. Είτε διασκεδάζουμε εντωμεταξύ με χίλιες εντυπώσεις και λογισμούς είτε όχι. Ταξιδεύει στο πέλαγος και διαρκώς προσορμίζεται. Μας μεταφέρει αλάνθαστα στο λιμάνι αλλά είναι το ίδιο λιμάνι. Μας οδηγεί στην εκπλήρωση πόθων που είναι άρρητα θεία θελήματα –όμως καημοί δικοί μας. Και δεν ξέρουμε πώς να τα ψελλίσουμε και να τα ζητήσουμε αλλά –άγνωστο πώς– κοχλάζουν μέσα μας. Και δεν ξέρουμε πώς να τα αγγίξουμε και να τα ομολογήσουμε.
Το καράβι αυτό μας μεταφέρει αλάνθαστα και ακατάσχετα σαν χείμαρρος στην απόλυτη συγχώρηση και αλληλοπεριχώρηση. Στην κραταιή και αδιαίρετη αγάπη. Σε μια συντριβή χαράς, όπου κανείς δεν σώζεται μόνος του, αλλά πεθαίνουμε πλέον ως άτομα ο καθένας χωριστά και οι μοναχικοί άγιοι εξαφανίζονται. Και θριαμβεύει επιτέλους παγγενής ο Αδάμ. Ολοκληρώνεται το ομορφότερο μυθιστόρημα, το βιβλίο της Ζωής, του οποίου κάθε χαρακτήρας, κάθε γράμμα είναι ένας άνθρωπος.
Το όνομά του καραβιού αυτού που μας κουβαλά –τις περισσότερες φορές αφηρημένους– ή μας περισυλλέγει –τις περισσότερες φορές διασκορπισμένους– είναι το Αμήν.
Κυριακή των Βαΐων, 2024.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Θανάσης Μακρής. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
