Ο πόλεμος ισοπεδώνει ό,τι συμφιλιώνει η πραγματικότητα
Μια οβίδα από λέξεις ταράζει το κενό του μυαλού μου
Το drone επιστρέφει να βομβαρδίσει ένα σπίτι με μισή πόρτα κι ένα παράθυρο
Το παράθυρο βλέπει προς την θάλασσα
Έξω ένα κορίτσι χορεύει χωρίς να είναι έκτακτη είδηση
Ατενίζει τον ορίζοντα όπου δυο σταυροί καίγονται στον αέρα
Οι σταυροί είναι δυο αντιμαχόμενα αεροπλάνα
Καθώς φλέγονται, ο ουρανός γεμίζει λάμψεις και τότε μια πυγολαμπίδα
την κοιτάζει
Η βάρκα με φθινοπωρινό άνεμο δεν φοβάται τον ήχο των κυμάτων
Τα κύματα έχουν ήχο ερυθρό και σέρνουν νεκρά φοινικόδεντρα
Πού κρύβονται τώρα οι στρατιώτες της άνοιξης;
Χίλια κείμενα ψέλνουν το Κοράνι κι άλλα τόσα την Τορά
Η νύχτα αλλάζει το όνομά της με πολλούς τρόπους
Όμως ο θάνατος εδώ δεν έχει εξουσία
Με μια ρουκέτα υψώνονται ψάρια νεκρά στην ομίχλη του ουρανού
Το κορίτσι συνεχίζει να χορεύει έξω από το παράθυρό μου
Τώρα γίνεται έκτακτη είδηση – μοιάζει με άνοιξη, σαν να μπαίνει γαλήνια
Και δυνατή στην άλλη πλευρά της ομίχλης
Κάνει κύκλους γύρω απ’ τη σκόνη, μέσα στα σύννεφα
Αγγίζει το μεγάλο αστέρι – το αστέρι αλλάζει σε ανάσα
Το κορίτσι είναι κερασιά
Πλέον οι κερασιές φωτίζουν τον κόσμο μας
Η μικρή λωρίδα μαυρίζει στο σκοτάδι
Ο απογευματινός ήλιος στραφταλίζει μέσα στην ομίχλη και στα ερείπια
Λάμπει μέσα από την οθόνη μια ροζ ζωή που καταναλώνεται
Στο σλάιντ μιας ζωής λευκής
Κλείνω την τηλεόραση, τα χέρια μου γεμίζουν κόκκινο
Ξαφνικά, άνοιξη παντού.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
