ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΥΤΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Το σπίτι αδειάζει και γεμίζει
μα απ’ την ακηδία ως τη θλίψη
έπαψα να είμαι ο κύκλος που θα σας χωράει·
μένω ανοιχτός
μα όταν σαρώνω τη ζωή μου, τρέμω,
καθώς
συντρέχουν ακόμη λόγοι.
Στους δρόμους που χάθηκα
στους προορισμούς
ξυπνάω κι είμαι πάλι ακτίνα
η βουκέντρα των άστρων και ο θηρευτής
κι όμως
δέρμα δεν φοράω
παρά μόνο στον ύπνο μου.
Χτίζω, χτίζω
απ’ την καμινάδα ως τα υπόγεια
λεπτομερώς
γδαρμένος καταφθάνω στα θεμέλια
στ’ αυτιά μου βουίζει αδιάκοπα
το κουνούπι της άχρηστης μέρας.
Η πηγή, ο τοίχος, οι σκιές
του λεπτού της απόδρασης·
ο εγωισμός μου που γδέρνεται
σαν το ψάρι από τα λέπια του.
«Περνούν τα χρόνια» σημαίνει
μια σχετικιστική κίνηση
σε ένα σύμπαν που διαστέλλεται·
ακίνητος συνεχώς επαληθεύω
τη σχετικότητα της ελεύθερης πτώσης
για κάθε αδρανειακό παρατηρητή.
Τα μάτια της δακρύζουν τους βράχους
δακρύζουν το χώμα
το περιέχον και το περιεχόμενο
ώσπου η παραφιλολογία μας
απλώνεται στο χρόνο
και τον μουλιάζει
σα μια υγρή, φλαμανδική ταπισερί
Πώς να μη νιώθω το αίμα της καθώς τη διαπερνώ;
αυτό δεν είναι ο έρωτας;
μια σύγχυση της μνήμης του αίματος
που επαναλαμβάνεται περιοδικά ως να σιγήσει;
το στήθος της Παρθένου
που από το βάμμα του ιωδίου ακυρώνεται
κι αυτή η μελαγχολική συνθήκη αυτεξάρτησης·
άλλοτε στάση του Νίκα
κι άλλοτε μια στάση του κορμιού
που γρήγορα καταπίνεται από τη στύση της.
Το φως της μεταφέρω στις τσέπες μου
προτού αποχωρήσω
ως μια αντίρρηση ισχυρή
απέναντι στην κάθε πεισιθανάτια εμμονή
Κατά την εβδομάδα της Διακαινησίμου
τα εξαπτέρυγα αποκαθηλώνονται
μα ο τάφος αχνίζει ακόμη απ’ τη ζωή
ενώ η θάλασσα ακινητεί πάνω στο αλάτι της·
σ’ αυτήν την παύση λειτουργώ·
προτού το κύμα πέσει
προτού να γίνουν τα κρόσσια εγχειρίδια
προτού να θέσει ο Θωμάς την αμφιβολία του
επί τον τύπον των ήλων·
σε αυτό το κενό λειτουργίας
ο κρυπτικός μηχανισμός μου
επανορίζεται·
επιτέλους, η ανάσταση πραγματώνεται
(πιο ζωντανή κι απ’ τη ζωή).
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Marc Chagall. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
