Και σ’ το λέω:
μην προσπαθείς να μου μιλήσεις για
Τ’ ατέλεστο τέλος, το αδιαιρέτως διαιρούμενο της γέννας μας,
Τον απρόβλεπτο μαλλιών κυματισμό σαν θάλασσα σπουδάσαν
Και κίονα ιωνικό, τον δωρικό στη γυρισμένη πλάτη με ιδρωμένη
Κλίμακα αναμονής και Παλαμήδι
Στην οντική μαχαιριά του θα μας βλέπουν,
Θα σού ʼλεγα, δεν βλέπουν νυχτερινό τον Ήλιο
Σε νοούμενον ανόητο,
Δεν θα τελειώσω στις λέξεις και μονάχα σε μένα
Δεν υποτάσσω γλώσσα τις λέξεις παρατώντας.
Αφήνω δήμιο περιγραφής να πει αν το θυμάρι
Σε στήθη άντρα μόνο φύεται,
Τον έρωτα δεν θέλω να ονομάσεις,
Τον έρωτα περίκλειστο σε λέξη,
Υπάρχει κει που δεν θα βρεις τη λέξη
Και ο κόσμος μας πιο πέρα ως το υπέρδιπλο κρεβάτι
Που σφαίρα θα το πλάσουμε
Ο κόσμος μας πιο πέρα που φτάνει μόνο διανομέας
Τη ζέστη αψηφώντας για να μας φέρει σύστηθα τον Ήλιο,
Ο συναΐδιος κόσμος μας πιο πέρα και οι άνθρωποί μας κεί
Χωρίς καμία τυραννία στην ανάγκη
Ως τότε, στον ίσκιο της λέξης Ήλιος ξάπλωσε.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Luis Stettner. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
