Το περίεργο δεν ήταν ότι η Κάτια είδε το ίδιο όνειρο για τρία συνεχή βράδια. Το περίεργο ήταν ότι το έβλεπε σε συνέχειες. Την δεύτερη βραδιά το όνειρο ξεκίνησε από εκεί που είχε σταματήσει το πρώτο βράδυ και την τρίτη βραδιά ολοκληρώθηκε η πλοκή.
Αυτό άρχισε να επαναλαμβάνεται και τα επόμενα βράδια με άλλα όνειρα. Κάθε βράδυ την ώρα που έκλεινε το βιβλίο της, έκλεινε τα μάτια και ο ύπνος την έπαιρνε σχεδόν αμέσως. Τότε παρακολουθούσε με κομμένη ανάσα την εξέλιξη στα γεγονότα του ονείρου της προηγούμενης βραδιάς. Τα όνειρα ήταν έγχρωμα και οι άνθρωποι κινούνταν πιο αργά, σαν να ήταν βυθισμένοι σε υδράργυρο. Αν εξαιρέσεις όμως αυτό, ήταν τόσο ζωντανά που συχνά όταν ξυπνούσε τα παπούτσια της ήταν λασπωμένα ή υπήρχε χιόνι πάνω στο σεντόνι. Ένα βράδυ που κυνηγούσε αρκούδες με έναν παλιό αγαπημένο, είδε στο μπράτσο της όταν ξύπνησε γρατσουνιές από νύχια ζώου.
Την δεύτερη εβδομάδα η Κάτια έκανε μία ανακάλυψη. Τα όνειρά της συνεχίζονταν ακόμα και όταν αυτή ήταν ξύπνια και δεν μπορούσε να τα παρακολουθήσει. Το κατάλαβε όταν στο ένα όνειρο ήταν πάνω σε μία σχεδία με μία ζέμπρα και έναν ιπποπόταμο, ενώ στο επόμενο βρέθηκε ξαφνικά πάνω σε ένα πλοίο με έναν κλόουν για καπετάνιο. Από τα λόγια των ναυτών κατάλαβε ότι την ώρα που αυτή πληκτρολογούσε εγγυητικές επιστολές το πρωί στο γραφείο, στο όνειρο είχε ξεσπάσει καταιγίδα, τα ζώα πνίγηκαν και ήταν η μόνη επιζώσα. Οι ναύτες την είχαν ανεβάσει μισοπνιγμένη πάνω στο πλοίο με τα μουσκεμένα της ρούχα γεμάτα ασπρόμαυρες ρίγες.
Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει. Ήθελε να βλέπει τα όνειρα της ολόκληρα, χωρίς να λείπουν ολόκληρα κομμάτια. Έτσι πήγε στον γιατρό. Του μίλησε για εξαντλητική χρόνια αυπνία και ο γιατρός της έγραψε πολύ δυνατά χάπια που θα την βοηθούσαν να κοιμηθεί. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε από το όνειρο στο οποίο είχε κλειστεί στο ασανσέρ με τον Δον Κιχώτη και ο Πάντσο πατούσε όλα τα κουμπιά ασταμάτητα με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνουν σε όλους τους ορόφους, αλλά να μην μπορούν να ανοίξουν την πόρτα, πήρε δύο από τα πολύ δυνατά αυτά χάπια. Έτσι κοιμήθηκε μέχρι το μεσημέρι όπου κατάφερε να παρακολουθήσει όλη τη διάσωση τους από μονόφθαλμους πυροσβέστες που φορούσαν περίεργα λοφία στο κεφάλι και είχαν επωμίδες και χρυσά κουμπιά στις στολές τους.
Τώρα η Κάτια με τα χάπια που έπαιρνε κοιμόταν σχεδόν όλη την ημέρα. Ξυπνούσε μόνο για μία ώρα για να φάει, να πάει στην τουαλέτα, να κάνει ένα ντους και να μαζέψει από κάτω από το κρεβάτι της πότε μία πυξίδα, πότε μία στρατιωτική μπότα, μία πελώρια ροζ τσίχλα ή άλλα ετερόκλητα αντικείμενα που έπεφταν από τα όνειρά της.
Ένα βράδυ, η Κάτια ονειρεύτηκε ότι είδε το ίδιο όνειρο σε συνέχειες για τρία συνεχή βράδια.
Την δεύτερη βραδιά το όνειρο ξεκίνησε από εκεί που είχε σταματήσει το πρώτο βράδυ και την τρίτη βραδιά ολοκληρώθηκε η πλοκή του. Στο όνειρό της τότε πήγε στον γιατρό που της έγραψε χάπια για να μπορεί να κοιμάται και να ονειρεύεται όλη μέρα χωρίς να λείπουν κομμάτια από τα όνειρά της.
Η Κάτια πετάχτηκε πάνω με τρόμο. Ήταν κάθιδρη. Είδε το ρολόι δίπλα της. Ήταν πρωί. Έκανε ντους, ήπιε καφέ και ξεκίνησε για την δουλειά. Όταν έφθασε στο σκοτεινό γραφείο με την υγρασία στους τοίχους, μάζεψε τα λιγοστά της υπάρχοντα σε ένα χάρτινο κουτί και χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, βγήκε κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Απαλά. Όπως βγαίνει κάποιος από ένα όνειρο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Εικαστικό: ©Gabriel Pacheco. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
