Ένα μαυροπούλι πάντα με συντροφεύει
με το μικρό μου όνομα με κρώζει
όχι ποιού είμαι και τινός,
παλιοί γνώριμοι
ξέρει όλα τα ονόματά μου.
Τα βράδια στο κεφάλι μου κουρνιάζει
με τις αναμνήσεις μου ζεσταίνεται,
τις πληγές μου,
φορά και στολίζεται,
φτερό-φτερο με το ράμφος του
πάνω του τις τοποθετεί
μια ουρά παγωνιού
φτιάχνει.
«Μη με λησμόνει» το ονομάζω
και σαν κορώνα το φέρω,
τις νύχτες να λαμποκοπώ
τις νύχτες που πιο πολύ φοβάμαι.
Κρώζε μου, να μη φοβάμαι.
Μη με λησμόνει,
να μου θυμίζεις,
πως έχω υπάρξει,
με τα γυρίσματα των καιρών
τα καμώματα των θεών.
Κρώζε μου
με όποιο από τα ονόματά μου.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Natalia Lashko. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
