Ήσυχη αυλή με τριαντάφυλλα που βγάζει στη νύχτα.
Αργά, πολύ αργά, την ώρα που η θάλασσα
κοινωνεί τη βαθιά μοναξιά της στους σκύλους
τα μαλλιά της Μαρίας λυτά εξημερώνουν τ’ αγρίμια
στην παλάμη του κάμπου οι αγωνίες της είναι δέντρα,
πορτοκαλεώνες απέραντοι, να κρατάνε μέσα τους ένα πένθος παλιό
κάτι σαν ανάμνηση του μέλλοντος ολόδική της
όπως σε μαθητικό τετράδιο οι σεληνάκατοι,
οι εξισώσεις, τα μισοσβησμένα συνθήματα,
ο γλάρος που πετά πάνω απ’ τον χάρτη του κόσμου .
γύρισα τότε το βλέμμα ψηλά κι είδα
πλανήτες να περιστρέφονται μονότονα σαν φωταγωγημένα καράβια
στον ουρανό εκείνης της ξένης κοπέλας
με το μισό πρόσωπο και το βαμμένο μάγουλο
–μιαν άλλη εποχή θα ‘λεγα πως σου μοιάζει-
περνoύσε κάθε σούρουπο με το ποδηλατό της έξω απ’ το παράθυρο,
όπως περνά από επαρχιακή πόλη ο άνεμος,
δίνοντάς σου την αίσθηση πως η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο
από μια χαμένη αρμονία σε κάποιο δωμάτιο
όπου άφησες μισοτελειωμένη την ψυχή σου,
εκεί ένας αγγλικός δίσκος συνεχίζει να παίζει,
επιμένοντας πως αν ανοίξεις μια κόκκινη πόρτα στο Δουβλίνο
μπορείς να βρεθείς στο Παρίσι την άνοιξη.
Αλλά είναι που ποτέ δεν θέλησα να ‘χω καμιά εξουσία πάνω σου
γι’ αυτό δεν βρίσκω σήμερα τις λέξεις να σου μιλήσω,
να σου πω πως απόψε, κάπου μακριά,
μια πόλη βομβαρδίζεται ανελέητα
και συμβαίνει στο σύνορό της πάντα να καταλήγουμε μετανάστες
ξαπλωμένοι στο χώμα με τα σκελετωμένα άλογα,
τα καμένα φτερά μας ακτινοβολούν λυκόφως.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Flor Garduño. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
