μετάφραση: Θεοδόσης Κοντάκης
Για τη Μαρία Αντόνια, την Κατερίνα, την Κλεμεντίνα και τόσες -όχι πολλές- άλλες
[PER MARIA ANTÒNIA, CATERINA I CLEMENTINA I TANTES —NO MOLTES— D’ALTRES]
Το ’ξερα πως εσείς μπορέσατε,
σε πείσμα τόσων πραγμάτων,
να μας εξηγείτε πάντοτε
θραύσματα απ’ όσα θα θέλαμε.
Το ’ξερα πως εσείς γνωρίζατε
πολλά περισσότερα απ’ όσα καταγράψατε
κι ότι φανήκατε πολύ πιο τολμηρές
απ’ όσο το θάρρος σας το επέτρεπε.
Το ’ξερα πως υπήρχε, πίσω
από τόσα εμπόδια, τόσους περιορισμούς,
τόσες πόρτες διαβασμένες και κλειδωμένες,
μια πηγή που ν’ ανακουφίζει την πείνα και τη δίψα.
Το ’ξερα πως είχατε τους σπόρους για τα πάντα
(ανέκαθεν σχεδόν το γνώριζα,
παρά τις χλευαστικές σιωπές)
κι αυτό με συγκρατούσε από τα περιττά λόγια.
Το ’ξερα πως έπρεπε να σας αναζητήσω
(ψάχνοντας για καθόλου προσβάσιμες εκδόσεις),
να σας διαβάσω, μ’ αφοσίωση και προσοχή, εσάς
πρόδρομες της δικής μας κακοδαιμονίας.
Mrs X
Το’ξερα πως, σε πολύ λίγη ώρα, δε θα θυμόμουν
τ’ όνομά της: Welcome home, θα ’λεγε
έπειτα από κάποια περίοδο διακοπών, θα σταματούσε
τη Hoover, για να μην καλύψει τα δικά της
τα καλόβολα λόγια. Με συγκινούσε. Thanks,
Mrs… – αν και το γνώριζα, δεν το θυμόμουν ούτε
τ’ όνομα ούτε το πρόσωπο. Κείνος ο διάδρομος της σχολής
του πανεπιστήμιου, άδειος ακόμα από φοιτητές, από
διαβασμένους, γαϊδάρους με πτυχία, τόσο έρημος σα θέατρo
πριν απ’ την πρόβα, σαν εκκλησία μισή ώρα πριν
απ’ τη λειτουργία… Μου λείπει τούτη η τελετουργία.
Mrs X, μακάρι να ’σαι τόσο καλή, όπου κι αν είσαι, ώστε να μπεις στο κορμί των άλλων καθαριστριών
που μέλλεται να γνωρίσω.
[Φωτογραφία: Juan Fontcuberta]
