Σκάβει λαγούμια ο πόνος
στον χρόνο.
Μέσα στο τούνελ
το σκοτάδι
τα πρόσωπα ψηλαφίζει,
τα ξεχωρίζει,
εκείνα τα διαλεχτά
με σιωπή τα ντύνει,
με ένα φιλί στο μέτωπο
τα κεφάλια τους
με ασφόδελους στολίζει.
Πόσο παράξενος ο
παρατηρητής,
στην γωνία,
κάτω από τον προβολέα.
Σιωπηλός
τα χέρια ρυθμικά κινεί
μπροστά σε αόρατη ορχήστρα.
Είναι η μελωδία
που τις εικόνες ντυνει
ο συριγμός ενός τρένου.
Άραγε ονειρεύονται οι νεκροί,
θυμούνται το όνομα τους;
Άβελ με λένε,
αυτό είναι το όνομα μου
να κραυγάσω,
και ο αντίλαλος,
«Κάϊν»
θα ανταπαντήσει,
«Κάϊν».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: © Syahrul Gufran. Δείτε τα περιεχόμενα του όγδοου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
