ΠΕΝΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ
Από τα βιβλία που διάβασα ξεχώρισα τα εξής:
1. Του Κυριάκου Χαραλαμπίδη την ποιητική συλλογή Στη γλώσσα της υφαντικής, εκδ. Μεταίχμιο, για τη συχνή καταβύθισή του στη λογοτεχνική μας παράδοση αλλά και στη γλώσσα, από όπου ανασύρει μίτους και λέξεις για να επανασυνδέσει τη σύγχρονη Ελλάδα με τη ρίζα της και τη γλώσσα με τις απαρχές της, καθώς και για να επαναδιατυπώσει το σύγχρονο μύθο.
2. Του Νάνου Βαλαωρίτη την ποιητική συλλογή Πικρό Καρναβάλι, εκδ. Πατάκη, για την αστείρευτη ευρηματικότητα του λόγου του και για την Ελλάδα, «που την έσβησαν απ’ τον Χάρτη […] Κι έγινε πάλι όπως ήταν άλλοτες έναν καιρό/ Μια Ιδέα και αναλήφτηκε στον γεωμετρικό/ Της Ουρανό απ’ όπου δεν ξανακατέβηκε.
3. Του Γιώργου Βέη την ποιητική συλλογή Βλέπω εκδ. Ύψιλον, για την εξακτίνωση του βλέμματος στα πέρατα του σύμπαντος, της γλώσσας, του νου και της ψυχής. Για τον τρόπο με τον οποίο παίζει το παιχνίδι των συνειρμών, των νύξεων και των συνυποδηλώσεων. Για την «Ελευσίνα» που είναι δρόμος της ζωής, της ψυχής και του θανάτου.
4. Του Robin Sloan, Το Παράξενο Βιβλιοπωλείο του Κυρίου Πενάμπρα (μυθιστόρημα), μτφ. Πέτρος Χατζόπουλος, εκδ. Κλειδάριθμος, επειδή ανανεώνει το μυστήριο που απαγορευμένου βιβλίου, επειδή τα βιβλία στα ράφια αντιστοιχούν σε φωτάκια και τα φωτάκια με νότες σε πεντάγραμμο. Τα βιβλία παίζουν μουσική και οι πελάτες που τα διαβάζουν «παίζουν το ίδιο κομμάτι ή χορεύουν τον ίδιο χορό ή λύνουν τον ίδιο γρίφο».
5. Του Γκράχαμ Μουρ, Λέσχη Σέλοκ Χολμς (μυθιστόρημα), μτφ. Σμαράγδα Σοφού, εκδ. Κέδρος, για την πρωτοτυπία με την οποία ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος συνεχίζει την μεγάλη παράδοση των Άγγλων στο αστυνομικό μυθιστόρημα και ένα νέο έγκλημα ανανεώνει το μύθο του Χολμς. Κι ακόμα για τις ευφάνταστες αναλογίες με το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο.
