Φθάνουμε στον σταθμό της Μπολόνια
Κάποτε εδώ ανατινάχτηκαν 80 άνθρωποι
Ήταν φασίστες που έβαλαν τη βόμβα
Λέω καλημέρα
χαιρετώ τους συνταξιδιώτες
και κατεβαίνω
Χάρηκα τις συζητήσεις μας στο τραίνο
Ευχαριστώ δεν καπνίζω απαντώ
Έχω να συναντήσω κάποιους
Δεν ξέρω ποιους θα συναντήσω
Δεν ξέρω αν θέλω να τους συναντήσω
Το τραίνο είναι μια διαδρομή
κι η ζωή ένα τραγούδι
έλεγαν κάποιοι στους διαδρόμους πιο πριν
Δεν ξέρω όμως να βγάζω ήχους
δεν ξέρω να διαβάζω
τα επιγράμματα της ζωής
Πρέπει να κατέβω
να προχωρήσω
να σταθώ στα πόδια μου ανάμεσα σε τόσο κόσμο
σαν άντρας με άντρα απέναντι στον εαυτό μου
απέναντι σε μια μάνα που μ’ έθρεψε
σ’ έναν άγνωστο πατέρα που με προστάτευσε
να πάρω τις βαλίτσες
να πάρω τα πράγματα
κι όσα μου απόμειναν από τη ζωή
«Ελέγξτε τις αποσκευές
πριν εγκαταλείψετε τον συρμό»
μονότονα σταθερή η μηχανική φωνή
Κι αν θέλω να εγκαταλείψω τις αποσκευές
Κι αν θέλω να παρατήσω τα πράγματά μου
Κι αν αυτή η πόλη δεν είναι η Μπολόνια
Κι αν η Μπολόνια δεν είναι η πόλη μου
Ποια Φλωρεντία και ποιο Παρίσι;
Ποιο τραίνο να πάρω για να φύγω
Εδώ υπάρχουν μόνο νεκροί
Ίσως να είμαι κι εγώ
με τις αποσκευές διαλυμένες
και τη ζωή μου
κάτω από τις ράγες
αυτού του τραίνου
⸙⸙⸙
[Το ποίημα γράφτηκε πριν την τραγωδία των Τεμπών. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: John Sloan. Δείτε τα περιεχόμενα του όγδοου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
