Πολλές φορές
αναρωτήθηκα στη θάλασσα
μέσα στην ηδονή
απ’ τα κύματά της
ποιοι ένοικοι
από αυτούς που δεν τους ένιωσα
χάραζαν στη σιγή
φωλιές κοντά της
άγριος νοτιάς
τέτοιος που δεν τον ξαναντάμωσα
φέρνει πάνω στη γη
τα λύματά της
γυρνώ να δω
σαν τις δυνάμεις μου τις στράγγισα
σχεδία πλαστική
λείπει ο περάτης
τότε λοιπόν
με ρίγος το αναλογίστηκα
κι ας απολάμβανα
αύρα από αρμυρίκια
πως δίπλα μου
κατάμαυρες ψυχές ταξίδευαν
σε ξεβρασμένα φύκια!
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Emil Nolde. Δείτε τα περιεχόμενα του όγδοου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
