Στην οδό Δεσπεραί ένα προ καιρού εγκαταλελειμμένο μαγαζί χαλιέται, για να στηθεί από την αρχή. Ένα πάλαι ποτέ φοιτητικό καφέ-μπαρ. Για να υπηρετήσει αύριο νέες φιλοδοξίες, να επιστεγάσει νέα οράματα. Δεν απέμεινε ούτε ένα σημάδι της πρότερης ζωής του, που σιγοκαίει σαν καντήλι μέσα μας. Η σκηνογραφία που φιλοξένησε τα μετεφηβικά μας χρόνια ξεμοντάρεται βιαστικά και βίαια. Σάμπως να μην υπήρξε ποτέ τελικά αυτός ο τόπος. Κι η μικρούλα που γνώρισες εκεί, η σερβιτόρα με τη γλυκιά μελαγχολία μιας βροχερής ημέρας στα μάτια, θα επιστρέφει στο μυαλό σου ανύποπτα, όποτε εκείνη το επιθυμεί, πατώντας στις μύτες των ποδιών, σαν ένας γρίφος που πρέπει να ξεκλειδώσεις, σαν τη γυναίκα φάντασμα που επιλέγουν οι καλλιτέχνες για Μούσα τους με το όνομα Εύα, ή Αντιγόνη, ή Ελένη, με ένα όνομα διφορούμενο, που διαβάζεται αλληγορικά, που έχει στο αίμα του την τραγωδία, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στη μεταφυσική. Κι όσα διαμείφθηκαν μεταξύ σας θα παραμείνουν διαπαντός ανυπόστατα, να ακροβατούν αδικοχαμένα ανάμεσα στη θύμηση και τον μύθο, ως εάν δεν συμβήκανε ποτέ. Ίσως παιδεύεις εις μάτην το μυαλό σου, καθώς περνούν τα χρόνια σαρωτικά, να ξεκρίνεις τι συνέβη στ’ αλήθεια και τι αποτελεί μετείκασμα ή απλή προβολή.
Ξηλωμένα κουφώματα, πεταγμένα τώρα όλα άτσαλα μέσα σ’ έναν μπαζόκαδο. Βλέπεις πώς ξεγίνεται η ιστορία. Ούτε βίδα να μην κρατηθεί όρθια, ούτε ένα περβάζι να θυμίζει την αλλοτινή αίγλη, μιαν άλλη εποχή. Όλα σιδερώνονται επιμελώς, προσαρμόζονται στην καινή αισθητική, την αισθητική της μοδός. Όλα πρέπει να υποταγούν στη φουτουριστική λάμψη και τον μινιμαλισμό. Έτσι, φτάνει μια μέρα από εκείνες τις αλκυονίδες, που περπατάς μόνος στην πόλη όπου ανδρώθηκες, έχοντας την αλλόκοτη αίσθηση πως διεμβολίζεις παράλληλες συχνότητες που αναπνέουν στο τοπίο, αφού σε κάθε γωνία παραμονεύει μια φωλεά νοημάτων, μια κρύπτη μέσα στην οποία βλέπεις να ξεφυλλίζεται η ζωή σου. Είναι τα συμβάντα που δεν θυμάται πια κανείς για να διηγηθεί, οι ιστορίες που διέλαθαν την προσοχή των ανθρώπων και γλίστρησαν βαθμιαία στην ανυπαρξία. Κι όσα έλαβαν χώρα μέσα στους τοίχους εκείνου του καφέ-μπαρ, τα μικρά, τα τυχερά, τα τολμηρά, τα ανόητα, οι γκάφες, τα αστεία και τα στενόχωρα, όλα θα κλυδωνίζονται στο μυαλό σου όπως οι εναλλακτικές τροπές στο σενάριο ενός μυθιστορήματος, οι οποίες δεν τυπώθηκαν ποτέ.
RIP λοιπόν.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του όγδοου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
