Φωτογραφίες ξεχασμένες από χρόνια
ντυμένες τη σκόνη του χρόνου,
την τρυφερότητα της θύμησης.
Ανοίγεις ξανά,
τινάζεις το θάμπος
και αναρωτιέσαι.
Πού πάει η ομορφιά μας όταν φεύγει;
Ποια ίχνη της μπορούμε να αγγίξουμε
σ’ εκείνα τα μικρά πολύχρωμα χαρτιά;
Κι αν κάτι αναγνωρίσουμε από ’μας
που δεν υπάρχει πια,
θα ’ναι πικρή η γεύση της ανάμνησης
ή θα ’ναι λίγο πιο γλυκιά;
Το στοίχημα θα είναι πάντα η αναγνώριση.
Μόνο αυτό.
Αυτή μόνο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Margaret Durow. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
