Όταν πολυδιψάσει η μοναξιά μου, βαρυπενθούσα,
σαν άλλη κορυφαία υψώνει τα χέρια και αναζητά συντροφιά∙
«Θέλω», λέει και γι’ αυτό της βγήκε το όνομα.
Κι όταν μπουχτίσει, σαν σαλιγκάρι, αθόρυβα χώνεται
ξανά στο καβούκι της κι άνθρωπο δεν θέλει να δει.
Χορτάτη, θαρρεί πως έφτασε ο καιρός της πληρότητας
και ξεγράφει τους πάντες. Μοιάζει σαν την τρελή μυγδαλιά
που μες το καταχείμωνο, ξεγελασμένη απ’ τις αλκυονίδες,
πετά λουλούδια, και σειέται και περηφανεύεται και φτάνει
μια φυσηξιά όλα να γίνουν φύλλα φτερά στον άνεμο.
Δίνει, βέβαια, τα μύγδαλα.
Έτσι κι η μοναξιά, επιλήσμων, ξεχνά τα δύσκολα
και «Δεν σας θέλω πια!», φωνάζει, μέχρι να στερέψει
το σάλιο της. Ύστερα κλαίει πάλι γοερά και αρχίζει τα «Θέλω».
Δίνει, βέβαια, το ποίημα ή του στρώνει το δρόμο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
