ΣΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΩΣΗ
μύριζες αίμα το δωμάτιο λοιπόν μύριζεν αίμα ‒
γιά κάντε μου τη χάρη καρεκλοκένταυροι θρασείς
τρισάθλιοι τζογαδόροι τέχνης υπνώττοντες λαγοί
τη χάρη κάνετέ μου να μη ξανά βαφτίσετε τής
φρίκης την ορφάνια αφρόν ότι βυθούς βουλιάζει
καν έχουσα περίμετρο σκίζεται σπαταλιέται
δεν είν’ ο χάρος παπατζής ποτέ του δε ρωτάει
εδώ παπάς εκεί παπάς τσουπ κάνει και σ’ αρπάζει
ρίξτε μιας δύναμης θηλιά να κρατηθεί κι ο κόμπος
(μα της κρεμάλας αρετές η γλώσσα ποίημα πλάθει;)
ζυμάρι με το ζύμωμα φουσκώνει η σκάφη σώμα
τρυπάει των τοίχων μπεζαχτάς το αχανές η μνήμη
πόσοι νεκροί ξεπόρτισαν τι φώτα εξαργυρώσαν
π’ αναρριχώμενη ευωδιάς ταπισερί κλέβω αίμα;
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Έργο: ©Albarrán Cabrera. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
