ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
Ώρα τρίτη: χειμώνας.
Εικασίες
για μια κατάληξή του προτροπή,
άγνωστη για την ώρα·
σχετική με τη διαύγεια ίσως
ή τη νηνεμία που επίκειται.
Τα χρώματα της ίριδας,
μεγεθυσμένα και απαστράπτοντα,
προβάλλονται στον ορίζοντα
μόλις στεγνώσουν τα δάκρυα·
συνιστούν ουράνιο τόξο.
Ακόμη γνωρίζουμε ότι:
η στάθμη του φωτός αργεί ν’ ανέβει
(άρρητες εντός μας σκιαμαχίες
αυξάνουν τη διάρκεια της νύχτας)·
υλικά παλιών μας εκρήξεων
παρασέρνουν οι χείμαρροι στο κύμα
κι οι προσχώσεις επεκτείνονται·
ο θάνατος μυρίζει γη
(μας αιματώνουν δέντρινες ρίζες)·
ο έρωτας διασπείρει μάγμα ή χιόνι
κι η όποια διαφυγή ηδονής:
ακριβές αντίγραφο καταιγίδας.
Μιαν άνοιξη απειροελάχιστη
υπνώνει στον δικό μας χειμώνα·
ψηφίο που αδημονεί
να φτάσει στο ιδεόγραμμα.
❧
Ώρα πρώτη: άνοιξη.
Υποθέσεις για την ανθοφορία,
τους καρπούς, τη φωτεινότητα.
Ωστόσο, παρατηρήσαμε ότι
με την ισημερία των αισθημάτων
πληθαίνει πάντα το ημερήσιο φως·
παρατηρήσαμε ακόμη
ότι οι ανθοί της αντιγράφουν
απ’ τα δικά μας χαμόγελα
στο περιάνθιό τους
(το πλατύ στα πέταλα,
το λυπημένο στους κάλυκες)
κι εκλεπτύνουν τις ρυτίδες μας
σε μίσχους και σε φύλλα…
Ήταν ο βλαστικός χυμός
που σιγά σιγά γίνονταν αίμα,
όπως παλινδρομούσε
με μιαν άγνωστη φλέβα
απ’ το φλοιό μας
μέχρι τα έγκατα.
Ό,τι προέκυπτε,
ισοδυναμούσε με άνοιξη.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: M. C. Escher. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
