Μετάφραση: Μαρία Βαχλιώτη
Λογικό, λογικό, λογικό… Περάσαμε από δέκα σπίτια διαφορετικά
–εδώ τα λένε πάντα σπίτια– ώσπου να βρούμε πτέρυγα κατάλληλη
για τα μωρά που είναι σαν εσένα.
Κάθε φορά, μάτια μας κοίταζαν προσεκτικά, μάτια που δεν ανήκουν πουθενά
–εκείνοι οι επισκέπτες της ζωής που πάλλεται στον δρόμο απέξω –
μας κοίταζαν χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται τον χρόνο,
μέσα στο σπίτι αυτό που τα μωρά δεν μεγαλώνουνε ποτέ.
Αγόρι μου, με το αθώο κι αγαθό το μυαλουδάκι σου,
το τόσο γερασμένο.
Έξι φορές κόντεψες να πεθάνεις, κι έξι φορές σε πισωγύρισαν
καινούργια φάρμακα κι ο σαματάς που κάναν οι δικοί σου.
Και οι φραγμένοι σου αεραγωγοί
(αντίθετα με τη δική μου ένοχη ευχή)
γέμισαν πάλι οξυγόνο, και βγάλανε κραυγή σαν του Λαζάρου.
Η μάνα σου είπε στην αρχή «Γιατί; Γιατί σ’ εμένα;» Ύστερα το ξεπέρασε.
Κι έκτοτε η χαρά της είναι η μονότονη φροντίδα η καθημερινή,
κι ο εξοντωτικός ηρωισμός της.
Εσύ δεν αγαπάς κανέναν. Αυτή δεν μεγαλώνει καν παιδί –
μια πέτρα μεγαλώνει για να δέσει στον λαιμό της.
Κάποιες φορές τη νύχτα στο κρεβάτι μας,
νιώθω το στόμα της που ροχαλίζει πάνω μου αέρα παγωμένο,
κι όταν γυρνάει πλευρό, χάδια του ανέμου αναδύονται απ’ τις θάλασσες,
φέρνοντας στο μυαλό μου τέρατα, ναυάγια και ιστορίες τρόμου.
Θυμάμαι τότε μια ιστορία Σκανδιναβική,
που λέει για έναν βασιλιά – σκότωσε τους εννιά του γιους με τη σειρά.
Μια μαζική σφαγή
και μια ζωή – μοίρα κοινή,
σαν τη δική σου, αγόρι μου, με τη δική μου.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Asif Iqbal. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
