Ατάλαντο μ´ έλεγαν από μικρό,
δεν είχα χάρη έλεγε η μάνα
ενώ ο πατέρας πάλευε να με κάνει άντρα.
Αργότερα, πολύ αργότερα,
οι λέξεις τους αντηχούσαν
σε κάθε πάτημα της σκανδάλης,
σε κάθε χτύπο της καρδιάς από φόβο.
Πόσο ταλέντο θέλει ο πόλεμος;
Πόση χάρη ο θάνατος;
Μεσ’ στην παράνοια της μάχης
αφήνω ξέπνοα τα κορμιά
και κάνω σκέψεις νοσηρές.
Άραγε, έγινα άντρας στα μάτια του πατέρα;
Ταλέντο μάνα και χάρη.
Πολύ χάρη γύρω μου.
Αζωγράφιστοι καμβάδες κι άγραφα χαρτιά που
δεν θα βρουν ποτέ το ποίημά τους.
Κι εγώ ο ατάλαντος, που σαν άτρωτος
κρατώ το σίδερο αντί για πένα,
γράφω την ιστορία ενός πολέμου.
Βλέπεις μάνα;
Ησύχασε τώρα.
Επιδέξια σκοτώνω τον άνθρωπο
λες και βρήκα πια τη χάρη μου.
Θέλει ταλέντο να μένεις ζωντανός.
Τόσες ανάσες, τόσες καρδιές σταματημένες,
κι εγώ όρθιος, χωρίς πόνο,
χωρίς πείνα, βλέπω το φίλο για εχθρό.
Πες στον πατέρα ότι γιγαντώθηκα.
Πες του πως έγινα άντρας
κι άντεξα πολύ
αλλά δεν θέλω άλλο.
Θέλει ταλέντο μάνα ο πόλεμος!
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Harold Feinstein. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
