Τρέχω στις οικοδομές
τρέχω στα ναυπηγεία
ψάχνω σε όλους τους ορόφους
ψάχνω στους αμμολόφους
ρωτώ για σένα στα πανδοχεία
Η πόλη άδειασε
το σώμα στο σπίτι αιμορραγεί
η ντουλάπα ανοιχτή και πληγωμένη
το συρτάρι της κουζίνας με τα μαχαίρια
που έκοβα τον πόνο στο συκώτι σου
το αίμα της αγάπης
τα νήματα της ζωής σου
Δεν υπάρχει νύχτα που μαλακώνει
αυτή τη μνήμη
θεά να συγκρατήσει
τον πληγωμένο χειμώνα
Οι μάνες στο Μεξικό χαρακώνουν τα στήθη
ζωγραφίζουν τα πρόσωπα των νεκρών κοριτσιών
στους τοίχους
κρεμούν στα δέντρα τις φωτογραφίες τους
δεν υπάρχει δωμάτιο γι’ αυτή την οδύνη
Ο θάνατος κυκλοφορεί με περικεφαλαία
ένας φάρος σβήνει
μια φωτιά μένει
σ’ έθαψα στη καρδιά μου
στον κήπο πίσω απ’ την κουζίνα
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Maurits Cornelis Escher. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
