Μετά από μια κρίση οικονομική, καθώς και μετά από μια κρίση υγειονομική, η συνείδησή σου για ό,τι έχεις βιώσει μοιάζει να έχει γίνει λιγότερο οδυνηρή. Πρόκειται για διαπίστωση παράδοξη, σε πρώτη ματιά. Ωστόσο γίνεται εύλογη, μόλις καταλαβαίνεις πως όλα, τα πάντα, αναπνέουν σε έναν συγκεκριμένο ρυθμό, στον ρυθμό της ηδονο-κερδο-θηρίας. Η επιβίωση της όποιας αλήθειας ή αξίας μάλλον δεν κρίνεται τόσο στο τι γίνεται σε πολιτικό ή οικονομικό πεδίο, αλλά στο τι συμβαίνει στο πεδίο το διαπροσωπικό: δηλαδή στο πεδίο των σχέσεων. Ακούσια γίνεσαι μάρτυρας μιας «ευφρόσυνα μηδενιστικής εποχής», όπως λέει και ο Κονδύλης. Έτσι, κάθε φορά που ανοίγεις μια οθόνη (το κινητό, το τάμπλετ, την τηλεόραση) διαχέεται πάνω σου ορμητικά ένα κύμα έντονου ναρκισσισμού μα και ανεξέλεγκτης βίας. Αυτό το κύμα σε καθημερινή βάση σε διαπερνά οπότε, θέλοντας και μη, σε αφορά! Αρκετά συχνά καθηλώνεσαι εσωτερικά, με αποτέλεσμα να παραμένεις επαρχιώτης σε επίπεδο νοοτροπίας και να κλείνεσαι στον ίδιο τον εαυτό σου με τρόπο ερμητικό. Όσον αφορά την εν λόγω νοοτροπία επομένως, μπορεί να είναι εύκολη σχετικά η καταγραφή των αρνητικών και θετικών της σημείων, δηλαδή κάθεσαι και τα γράφεις σε ένα χαρτί και ύστερα στοχάζεσαι πάνω σε αυτά, όμως πρακτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα διακρίνεις στην κάθε στιγμή του βίου σου. Γι’ αυτό έχεις μεγάλη ανάγκη να ταξιδεύεις –κυριολεκτικά ή μεταφορικά, δεν έχει σημασία– σε άλλους τόπους οι οποίοι (να) σου αποκαλύπτουν τον δικό σου τόπο, μέσα από τα νέα μάτια που (θα) αποκτάς. Τότε είναι που αρχίζεις να χτίζεις τη σχέση σου με τον άλλον, όταν δηλαδή τολμάς να κατανοείς εσένα και τον άλλον μαζί, στον ορίζοντα του κόσμου συνολικά. Κάτι γόνιμο που άμεσα μπορείς να κάνεις είναι το εξής: να απορείς απέναντι σε σένα και στο καθετί που σε περιβάλλει, παρά να στέκεσαι παθητικά γεμάτος βεβαιότητες, ούτως ώστε να βρεις τον δικό σου τρόπο να καταθέσεις κάτι καινούργιο σε αυτό που λέγεται ζωή. Εξάπαντος γνωρίζεις, όπως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, πως ζεις σε διαρκή κρίση. Η σιωπή, με άλλα λόγια, έχει πάει περίπατο, δεν ξέρεις πού, αλλά πήγε. Οι στίχοι του Παναγιώτη Δόικου θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως προσωπική σου πυξίδα: «Όταν γεράσω/θα γίνω ληστής./Θα είναι τα χρόνια της ευκαιρίας/γιορτινά και δύσκολα./Όταν γεράσω κάποτε/θα γίνω ληστής˙/ θα παίρνω πίσω το σώμα μου/κλέβοντας καλοκαίρια».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
