Με αφορμή την παρατήρηση κάποιων που τους ενοχλεί
η μετάφραση μη «ακραιφνώς» ορθόδοξων έργων
Οι περισσότεροι άνθρωποι αναλώνουν τη ζωή τους όχι για να βρουν την αλήθεια (με τίμημα ενδεχομένως να επιβεβαιώσουν στο τέλος τη ρήση που αποδίδεται στον αρχαίο φιλόσοφο «έν οίδα ότι ουδέν οίδα»), αλλά για να υπερασπιστούν, αυτό που αποδέχτηκαν, επέλεξαν ή υιοθέτησαν, για λόγους που συχνά ούτε και οι ίδιοι γνωρίζουν (μόνο ο Θεός – ίσως ούτε αυτός! – γνωρίζει), ως δική τους προσωπική αλήθεια. Και η αλήθεια τότε συνιστά την πιο τραγική φενάκη τους, τα αποτελέσματα της οποίας τα υφίστανται και όσοι συνδέονται μαζί τους.
Η δική τους αλήθεια επιβάλλει τη χάραξη διαχωριστικών γραμμών και τον φατριασμό. Είναι κάτι που δεν πρέπει να νοθευτεί, να αλλοιωθεί, να κινδυνεύσει να χαθεί από το συγχρωτισμό με τους άλλους. Αντλούν από αυτή ταυτότητα και αξία και την προβάλλουν ως προσωπικό βίωμα και πίστη, ως προσωπική μαρτυρία. Αυτές οι αλήθειες παράγουν τις δικές τους αυθεντίες, πάντοτε, σε όλους τους τομείς του ανθρώπινου επιστητού, και ειδικά στον θρησκευτικό τομέα, τους ιερείς και αρχιερείς, τους σοφούς καθοδηγητές, τους ομολογητές και μάρτυρες, τους επευφημούμενους αγίους τους – οι οποίοι δεν πρέπει να αμφισβητούνται. Η αναζήτηση της αλήθειας, που προϋποθέτει, ωστόσο, να την έχουμε οπωσδήποτε απολέσει, θεωρείται συχνά από τους ίδιους ένδειξη συμμόρφωσης με το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, αλλοτρίωση και κομφορμισμός, πνευματική λιποταξία.
Αλλά έτσι σκέπτονται όσοι δεν θέλουν να σκέπτονται. Εκείνοι, όμως, στους οποίους η δίψα της αλήθειας ταυτίζεται με τη ζωτική ανάγκη να αγαπήσουν και να γνωρίσουν βαθιά, χωρίς κρατούμενα και σκιές, χωρίς κατάκριση, τη μία και κοινή ανθρώπινη φύση, τον άλλο ως εαυτό τους, μπορούν να αφουγκραστούν ακόμα και κάποιον που σκέπτεται και ζει λίγο ή πολύ διαφορετικά από του ίδιους, ο οποίος ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκευτική ή πολιτική παράταξη, πολιτιστική ταυτότητα ή παράδοση, είναι όμοιός τους: ούτε κατώτερος, ούτε ανώτερος. Όμοιός τους. Κάτι περισσότερο δηλαδή από φίλος ή εχθρός. Είναι ο πραγματικός, στις πολύπτυχες διαστάσεις του, εαυτός τους, που οφείλουν να τον καταλάβουν. Η δίψα της αλήθειας λοιπόν μάλλον ταυτίζεται με τη δίψα να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο ως εαυτό μας και όχι να βάλουμε ανάμεσά μας κάποια δική μας «αλήθεια».
Πιστεύω ότι αν ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν έχει σώσει όλη την ανθρώπινη φύση, όλους τους ανθρώπους, τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για κανέναν. Τότε η Ανάστασή Του είναι μάταιη και προσιδιάζει μόνο στις παρωχημένες εθνικές και θρησκευτικές εορτές.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: René Magritte. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
