Γητευτές εντόμων
Στον Δημήτρη Πορτοκάλη
για τη σταθερή και διακριτική παρουσία
Ζητούν να πετάξω
τριζάτη, λαμπρή πεταλούδα
με κουκούλι
ακόμα σαστισμένα μισό
σίγουρο ζύγιασμα
κάτω απ’ τον ήλιο
χρυσαλλίδα
βελουδένιων υγρών
Η διψασμένη τους γύρη
καλεί
το ανάλαφρο κούρνιασμα
πριν λάμψω στον άνεμο
με καμμένα φτερά
πριν συνηθίσω
στο άγριο φως
προτού
γίνω αυτό το καινούργιο
που πεινασμένοι
ζητούν
In absentia
Εκείνο το
εδώ είμαι
τη χτύπησε
σαν κεραυνός
δεν είχε προλάβει
ποτέ να δει
κάτι τέτοιο
Περηφάνεια
φριχτή προσταγή
ο οίκτος λιμάνι
που δεν σώζει
Μπορεί να χαθεί
ούτε στιγμή
το φως
δεν περιμένει
Θα χτυπήσω το κεφάλι
στην εσοχή
εκείνου του τοίχου
που δεν θ’ ακουστεί
στην ερημιά ενός δρόμου
που δεν υπάρχει
-Επαιτώντας
σου απλώνω το χέρι
εκεί που πάντα η σιωπή
θρυμματίζει τον ήλιο-