Ένα κομμάτι ήλιο πρόλαβα να δω
στον ορίζοντα, χρώμα κόκκινο βαθύ:
από παιδί μου άρεσε ν’ αποχαιρετώ τη μέρα στην πλατεία,
μια μυρωδιά –μόλις που θυμόμουν– από άνθη ή κάτι σαν ξύλο
καμένο (μα πώς διάολο –σκέφτηκα– μύριζε πάντα φωτιά,
δίχως ούτ’ ένα σπίτι τριγύρω;), ή μήπως ήταν η εκκλησία κάποτε
ανοιχτή τέτοιαν ώρα, κι έφτανε ως εμένα το λιβάνι
μα τώρα ήτανε, λέει, πάνω στην πλατεία υπερβολικά πολλοί,
σαν ακροβολισμένοι: μια ντουζίνα, κι εγώ μαζί,
κι ήτανε σίγουρα σωστό να ξεκινάω για το σπίτι –
έκανα να δω τα μάτια, ένα γύρο, πρόσωπα μισά· για τίποτα, σκέφτηκα,
δεν είναι πια ικανοί – κι εγώ μαζί, γατάκια τυφλά, κάποιος μας ξέχασε
κι έφυγε, ή κιόλας μας έχει πετάξει – ένα γύρο, αδύναμη μια καρδιά
κι ένα καρφί να δίνει σφυγμό, με δίχως αίμα
έστριβα κιόλας, στο δρόμο για το σπίτι, και
«ποιος να φταίει» σκέφτηκα «για όλα αυτά;»,
παιδιάστικη σκέψη, μα μ’ έκανε να στρίψω και πάλι
το βλέμμα στην πλατεία: ήταν εκεί, στο κέντρο, καρφωμένο
θα ’λεγες, το πρόσωπο που σ’ όλους εμφανίζεται –
κοίταξα βαθιά μες στα μάτια, και
«Ο Φταίχτης!» φώναξα – ασύνειδα, έσφιξα το στόμα
μα κιόλας ήτανε χαμένος, ανάμεσα στους άλλους (τα μάτια!) –
μια γεύση πικρή όπως όταν, παιδί, άγγιζα τα χείλια στα κρύα κάγκελα
μου ’σφιγγε τώρα το στομάχι: ήταν άραγε ικανοί για όλα;
όχι, δε θα κράτησε πολύ – κι ένα παιδί μαζί τους
είχε, μου φάνηκε, ρυτίδες γύρω στα μάτια, πρόσωπο μισό·
κι εγώ στεκόμουνα σαν το δέντρο φυτεμένο στη γωνία
«Όχι, δεν ήμουν εγώ –», θα τον έχουνε πάρει κιόλας, πάει τώρα,
τέλειωσε ο περίπατος, θα πρέπει δα κι εκείνοι να γυρίσουνε –
μπα, θα τον έχουν αφήσει, σκέφτηκα· σκοτεινιάζει
και πάει ο δρόμος: θα τον έχουν αφήσει λέω
εκεί, πεταμένο στο χαντάκι, σαν ψόφια γάτα, ούτ’ άνθρωπος πια
κανείς δε βλέπει· πρέπει να ’ναι όλοι στα σπίτια, ζεστοί,
ασφαλείς, κι εγώ επίσης, ας βιαστώ, κρυώνω, ας τρέξω, πάει
και πάει, ατέλειωτος ο δρόμος – κι είναι κιόλας σκοτάδι βαθύ, πήχτρα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Toby Binder. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
