Κλαίω πάντα για πρόσωπα
που δεν γνώρισα
που δεν υπήρξαν
για τους ήρωες
ενός βιβλίου
μιας ταινίας
μιας όπερας
Εσάς, τους δικούς μου ήρωες,
σας ξεχνάω και σας θυμάμαι κάθε μέρα
Κάποιες φορές
να κάνω ένα τηλέφωνο, λέω,
κι αμέσως,
τι να πούμε τώρα,
αναρωτιέμαι…
Πάει τόσος καιρός
που χώρισαν οι δρόμοι μας…
Έτσι κι αλλιώς
δεν υπάρχουν
ούτε με σύρματα ούτε ασύρματες
επικοινωνίες
με την ουτοπία
Μόνο μια κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη του μυαλού μου,
θα μένει τυλιγμένη,
για να σας φυλώ
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Phil Sharp. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
