Ενηλικίωση Ι
Κρατάμε όμως πάντα μέχρι τέλους
την αξιοπρέπεια
– κάποιοι το λένε «προσχήματα» –
σ’ ακούω να κομπιάζεις,
ακούω τη φωνή σου λίγο πιο ξένη,
λίγο πιο άγνωστη,
λίγο πιο ψεύτικη
κι ύστερα,
ακόμα πιο ξένη,
ακόμα πιο άγνωστη,
ακόμα πιο ψεύτικη,
ώσπου
γυρίζω και σε κοιτάζω: Είσαι εσύ;
Ναι, εσύ είσαι –
ο άλλος.
#
Ενηλικίωση ΙΙ
Έτσι μεγαλώνω –
συνεχίζω δηλαδή να μεγαλώνω,
ώσπου να πρέπει να πέσω
και να εξαφανιστώ:
ανώφελο μεγάλωμα,
γιατί θα μπορούσα να μην έχω καν εμφανιστεί,
για να πρέπει να πέσω.
Δεν θα είχα όμως μάθει,
πως δεν υπάρχουν πρίγκιπες
και πως ο έρωτας δεν είναι άλλο
από ένα παραμύθι στο μυαλό
(καθένας φτιάχνει το δικό του παραμύθι)
μια χημική αντίδραση
που έγινε μέσα μου
και σε στόλισα λέξεις-λουλούδια,
υποσχέσεις και όνειρα,
χαμόγελα.
Εκεί που οι αντιδράσεις μας έσμιξαν
άνθισε το σώμα.
Τώρα, δεν είσαι παρά ο άλλος
κι αυτό που ακολουθεί,
αν δεν είναι αγάπη, όπως λένε,
θα είναι βήχας,
ρόγχος,
παράπονο,
προσπάθεια να κρατηθούμε μαζί,
ώσπου να πέσουμε.
– Αχ, ας μην πέσουμε ποτέ!
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Hans Arp. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
