Λες και βάρυναν
–τα σώματά μας
ακίνητα κούτσουρα
μες στο σαλόνι
–λυπημένα αγάλματα
στην άκρη του καναπέ.
Πρόσωπα απρόσωπα
–σκιές–
διακτινίζονται παντού
–ραγίζει ο ορίζοντας.
Οι σκέψεις μας
–γεμάτες χώμα
καλλιεργούν μονάχα τον φόβο–.
Η γλώσσα
ξέχασε το οικείο
–τα χέρια μας παροπλισμένα.
Τις νύχτες
στα όνειρά μας
–πετάμε
πάνω απ’ την άδεια πόλη.
Τα φανάρια αναβοσβήνουν
μες στη βροχή
περιμένοντας να ξημερώσει
–σ’ έναν κόσμο μασκοφόρο.
Αραιώνουμε τις σχέσεις μας
σιγά σιγά
–παρέες κι οι οικογένειες χώρια:
στις γιορτές
στα γενέθλια
στις επετείους
– χώρια.
Οι νέοι κολλημένοι
στην οθόνη του lap-top
–με πρόσωπα λεμόνι
την ελπίδα ναρκωμένη–
βυθοσκοπούν το μέλλον τους
–στην μετά-covid εποχή.
Το φως έξω αγρίεψε
–περνάει
στην αντεπίθεση:
μη φοβηθείτε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Σπύρος Βασιλείου. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
