Κούμπωσε το παλτό, ίσιωσε τη μάσκα και βγήκε από την πολυκατοικία. Κάθε μέρα, στις 7 το απόγευμα, στέλνει μετακίνηση 6 και παίρνει τους δρόμους. Ξεκινάει από Υμηττού που είναι το σπίτι του και φτάνει μέχρι Γουδί. Σήμερα σηκώνει το κεφάλι και κοιτάει ψηλά. Ο ουρανός έχει ένα θαμπό σκοτάδι που θα ορκιζόταν πως στάζει στο κεφάλι του. Οι στάλες κάνουν ήχο. Τις ακούει. Πλαφ-πλαφ. Έπειτα πέφτουν με θόρυβο πάνω στις βρώμικες πλάκες και καταλήγουν στο φρεάτιο. Ο αέρας τού καίει τα μάγουλα.
Στρίβει στη λεωφόρο. Τα καταστήματα είναι στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. «Κάνει κι αυτό το διαβολόκρυο», του ‘λεγε η μάνα του κι ύστερα έφτιαχνε λουκουμάδες με μέλι. Αυτός τους μάσαγε αργά κι ένιωθε να γεμίζει το σώμα γλύκα. Μια θάλασσα γλύκα που κύλαγε στις φλέβες και πάφλαζε κάτω από το δέρμα σαν κυματάκι που σκάει απαλά στην προκυμαία. Πάνε χρόνια που συγχωρέθηκε. Πέρσι πέθανε κι η γυναίκα του. Μόνο ένας ανηψιός του έμεινε. Χθες τον πήρε τηλέφωνο. «Θείε σας περιμένουμε τα Χριστούγεννα». Δεν θα πήγαινε. Ποτέ δεν πάει.
Κοιτάει τους λίγους περαστικούς και σκέφτεται πώς να είναι άραγε τα στόματα κάτω από τη μάσκα. Τι σχήμα έχουν τα χείλια, αν είναι ροζ, βυσσινί ή κατακόκκινα, πότε φιλήθηκαν, χθες, προχθές το βράδυ, πριν 6 μήνες, πριν 10 χρόνια, αν έχουν χαραγματιές, αυλακώσεις ή βαθιά σημάδια. Μπροστά απ’ τον Άγιο Νικόλαο κάθεται ένα γυφτάκι. Φοράει μια ψιλή ζακέτα που μοιάζει χάρτινη και καλοκαιρινές παντόφλες. «Θείο δώσε ένα ευρώ. Πεινάω», του λέει. Το προσπερνάει γρήγορα. «Άει στο διάολο, θείο» φωνάζει το παιδί από μακριά και τον μουτζώνει. Αυτός σηκώνει τα πέτα απ’ το παλτό κι ύστερα χαϊδεύει τις μαύρες σταγόνες στο κεφάλι του. «Μαμά, θα μου φτιάξεις λουκουμάδες; Κάνει διαβολόκρυο απόψε», λέει ψιθυριστά και τρέχει να περάσει απέναντι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
