Δήμητρα Αγγέλου, Ημερολόγια μελισσιού, Σμίλη, Αθήνα 2020.
Θα ήθελα πρώτα να εκφράσω την αμηχανία μου γράφοντας για το έργο της Δήμητρας Αγγέλου, γιατί αυτό το συναίσθημα μ’ έπεισε ότι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, είναι να προσπαθήσω να είμαι όσο μπορώ ειλικρινής μιλώντας για την ποιητική συλλογή Ημερολόγια μελισσιού. Το άγχος μου δεν ξεκινά απλώς απ’ το γεγονός ότι η Αγγέλου έγραψε ένα αριστούργημα· είναι ο τρόπος που βλέπει και όσα είδε, που μ’ έκαναν να νιώσω ότι η συλλογή της είναι ένα ζώο, που μόνο να το φυλακίσω θα κατάφερνα μέσα στις λέξεις. Γι’ αυτό προσπαθώ να μείνω στον θαυμασμό.
Πρόσφατα μου έκαναν δώρο ένα κουτί, που μέσα του φυλάω ό,τι πιο αγαπημένο έχω. Όταν τελείωσα την ανάγνωση των Ημερολογίων της Αγγέλου, ήθελα να το κλείσω εκεί: αλλά κάτι που είναι ζωντανό, νομίζω ότι δεν έχει θέση ανάμεσα σε αναμνήσεις.
Ακόμη κι αν η Αγγέλου περιόρισε τον κόσμο σ’ ένα βιβλίο, όσα έγραψε είναι ελεύθερα. Ίσως είναι λίγο κλισέ πια να μιλάμε για ουσία, κι αν ισχύει αυτό, μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι νομίζουμε πως την έχουμε ανακαλύψει. Διαβάζοντας, όμως, τις σημειώσεις της Δήμητρας σκεφτόμουν εκείνο το θαλασσί στορ ενός παραθύρου στον δεύτερο τόμο του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, που ο αφηγητής το κοιτάζει μαγεμένος, γιατί η ζωντάνια του χρώματός του κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουνε χλωμά.
Ίσως τα Ημερολόγια μελισσιού να είναι ένα χρώμα. Κι αν χρησιμοποίησα τη λέξη σημειώσεις για τα ποιήματα, δεν ονομάζω μια προχειρότητα. Απλώς διαβάζοντας μου φάνηκε ότι ένας ελεύθερος άφησε πίσω του μερικές χειρονομίες, κάτι σαν σημειώσεις για να τραγουδά ο άνεμος.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Jean Lambert-Rucki. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
