Στον αδελφό μου
Κορφολογούσαμε πρασιές με αναμνήσεις
απ’ της μητέρας τ’ ανθισμένα μονοπάτια
κι απ’ του πατέρα τις ευλαβικές διηγήσεις
με νοσταλγία κι ένα ψιλόβροχο στα μάτια.
Ήταν δεκάξι του Γενάρη κι ήταν Σάββατο
που στεφανώθηκαν σεμνά μ’ αθανασία·
η αγάπη τους σε κήπο ευδοκίμησε άβατο
κι ο πλέριος πόθος πλάνεψε την προδοσία.
Στης Αφροδίτης το φαιό πολύπαθο νησί
ώμοσαν όρκο ιερό και φόρεσαν τη βέρα·
του ’65 ξόρκισαν μιαν αποφράδα ημέρα.
Παραπανίσιος ο θυμός, η πίκρα περισσή
γι’ αυτούς που παίξανε την ένωση στα ζάρια.
Φιλί στα χείλη ο υμέναιος, απάλυνε τη λύπη
και του πολέμου έσβησε τα ματωμένα χνάρια·
ήχησαν μόνο σαν ψαλμός του έρωτα οι χτύποι.
Μισός αιώνας πέρασε, διαβήκανε τα χρόνια
σα διαβατάρικα πουλιά, σαν πετροχελιδόνια
κι η πεθυμιά ταξίδευε συχνά στα ίδια μέρη·
να ξαναπάνε στο Φοινί, μα να ’ναι καλοκαίρι.
[Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Ανακρούσματα ηλιοστασίου, ενότητα «ΙΙ, Θερινό ηλιοστάσιο». Ζωγραφική: Kuzma Petrov-Vodkin.]
