Ποίηση όχι
Δεν είναι τα δευτερόλεπτα
εκείνα τα λιγοστά
τη στιγμή του ύπνου
που κάνουν το όνειρο να ζήσει
ύστερα να ξεχνιέται.
Αλλά είναι η λήθη
εκείνη η ζοφερή
που σβήνει το φως
στο δωμάτιο του ονείρου
σε έναν χρόνο σχεδόν ξυπνήματος.
Έτσι και οι λέξεις.
Δεν γράφονται όταν ξυπνάς.
#
Νησί
«Εξαιρετικά βαρετό
το προβλέψιμο μέλλον
αν είναι για όλους το ίδιο.»
Είπε εκείνος
και με βαθιά υπομονή
σαν θάλασσα
είδε τον εαυτό του να μεταμορφώνεται σε νησί.
#
Πες ναι!
Δεν αφήνονται πίσω τα καλύτερα.
Είναι τα καλύτερα που ξέρουν τον δρόμο της επιστροφής.
Κοιμούνται το ξέρω.
Ξεχνιούνται το ξέρω και ξεχνούν.
Και όταν ανοίγουν τα μάτια,
ίσως να μην ξέρουν πού βρίσκονται.
Μην κοιμηθείς!
Να αγαπάς τα καλύτερα,
δεν θα πει να κρύβεις βαθιά τις επιθυμίες.
Μην κοιμηθείς!
Ο δρόμος της επιστροφής είσαι εσύ.
Και πες ναι!
Πες ναι στο πέταγμα.
Το ξέρεις;
Είναι τα καλύτερα που ξέρουν τον δρόμο της επιστροφής.
Και ο δρόμος είσαι εσύ.
Δεν κρύβονται βαθιά οι επιθυμίες.
Ας κρατήσουμε τα καλύτερα
Τα άλλα σκοτώνουν.
Πες ναι!
#
Άτιτλο
Στο λιγοστό φως
της σχεδόν γεμάτης σελήνης
οι δρόμοι φαίνονται στρωμένοι σκιές. Ξεχασμένα έχω τα λόγια ενός ποιήματος μόνο η ουσία έχει μείνει εδώ
και ο εαυτός μου ξεχασμένος είναι
ανάμεσα σε στίχους
που ήξεραν να με κλείσουν μέσα τους.
Εν τω μεταξύ άλλοι
λένε ότι η ζωή είναι κάπου κρυμμένη
και το μόνο που άφησε πίσω
είναι επιλεγμένη μνήμη.
[Ζωγραφική: Richard Diebenkorn. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
