Kαι κάθισα στον αργαλειό και πήρα να υφαίνω
κορμί μανούλας που ‘λειψε κοντά δυό χρόνια τώρα.
Ξήλωσε ο χρόνος ο άσπλαχνος τα υφάδια της ζωής της
και πήγαν και σκορπίσανε και σ’ ουρανό και σ’ Άδη.
Είν’ αργαλειός οι λέξεις μου κι η μνήμη η κλωστή μου.
Πλέκω χεράκια και λαιμό και πόδια και κεφάλι
με όλα τους τα γνώριμα, με μυρωδιές οικείες.
Όταν στα μάτια έφτασα, στο δύσκολο σημείο,
παίρνω νερό θαλασσινό από τη Μυτιλήνη,
παίρνω ουρανό ανοιξιάτικο, τον γαλανό του Απρίλη,
και της ελιάς το πράσινο κι όλα τ’ ανακατεύω.
Φτιάχνω ματάκια, βλέμματα, γλυκά και μισεμένα
και να σου εμφανίζεται το γνώριμό της γέλιο.
Το γέλιο που με τύλιγε κι ήταν γαλάζιος κήπος,
πρασίνιζε, κοκκίνιζε, κυματιστός παλλόταν.
Την έραψα, την ύφανα, την έστησα εντός μου,
απ’ όλο το θανατικό έφτιαξα πάλι μάνα.
Στον τάφο σου, μανούλα μου, αν κρύωσες και τρέμεις
να το, σ’ το δίνω, πάρε το, πάρε ζεστό φουστάνι
φτιαγμένο από τον πόνο μου κι από τις αγκαλιές μας.
Να το φοράς, να χαίρεσαι, να σε ζεσταίνει ολούθε,
όπου βρεθείς στα σκοτεινά με τους νεκρούς τους άλλους.
Πριν όμως φύγεις, άλλη μια ξαπόστασε κοντά μου,
νεκρόδειπνο, μητρόδειπνο σου έχω ετοιμάσει
να τρως και να χορταίνω εγώ τα μάτια σου κοιτώντας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Cressida Campbell. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
