Λίγος ο κόσμος κι εσύ δεν έρχεσαι πια στον κήπο, απ’ όπου πάντα εισχωρούσες στο καλοκαίρι μου
Εκεί που κάθε Ιούλιο σ’ αιχμαλώτιζα μες το φως, τώρα πέτρες χρυσές στην παλάμη κι ένας ήλιος, βότσαλο πορφυρό να ματώνεις
σ’ αυτό το βραχώδες νησί, μ’ ανέμων ριπές στα βλέφαρα πράσινες να κυλάς ̇
μόνη και γύρω σου βάρκες σκοτεινές την ώρα που οι
Βυζαντινοί άγγελοι κατεβαίνουν στα λιμάνια να ταράξουν τα νερά
Εσύ να πνίγεις τη φωνή σου στους κρατήρες της Σελήνης.
Κι έτσι όπως κάθε Αύγουστο αποστήθιζα το γέλιο σου εσύ πάντα μου μιλούσες για κείνο τ’ όνειρο που σαν πίνακας του Σαγκάλ σε στοιχειώνει
Πετούσαμε πάνω απ’ τη θάλασσα έλεγες,
Στο βάθος του ορίζοντα πανάρχαια βουνά μας καλούσαν γεμάτα νυχτόβια δάση,
κι όσο πλησιάζαμε τόσο πιο διάφανοι γινόμαστε, τόσο αφανιζόταν ο χρόνος
Κι ήταν φορές που ξυπνούσες μ’ ένα χάλκινο φεγγάρι σφηνωμένο στην κοιλιά σου
Βέβαιη πως είχες επισκεφθεί μια παράξενη χώρα
Με ροδώνες από κρύσταλλο, μαρμάρινα φρούτα
Και λευκούς ερωδιούς να καλπάζουν πάνω από κρύες λιμνοθάλασσες.
Σ’ έχανα τότε μα όταν σε ξανάβρισκα
πάντοτε αρκούσε μια κίνηση των χειλιών για να μαντέψεις τα λόγια μου, όμως
εκείνο το βράδυ δεν είπαμε τίποτα
Μια αλεπού παραμόνευε στη σκιά το θήραμά της κι εμείς μπλέκαμε τα χέρια μέσα σ’ αόρατους ίσκιους
Γυρεύοντας τους δεσμούς της καρδιάς στους κόμπους των αρθρώσεων
Φτιάχνοντας χωρίς να το ξέρουμε ένα παλάτι δακρύων πάνω σ’ ένα περιβόλι της ήπειρος
Ως το πρωί δεν είχαμε πια πρόσωπο, μόνο δυο πέτρινα κεφάλια έτοιμα να κοπούν, να σπάσουν, προσφορά στον αυγινό άνεμο.
Οι άγγελοι διπλώνουν τις φτερούγες τους και επιστρέφουν στη σιωπή όταν λείπεις.
Τ’ απογεύματα χαζεύω τα εσπεριδοειδή του κήπου να σπιθίζουν στον ήλιο
κι αφού ανταλλάξω δυο τρεις λέξεις με τον πατέρα
βλέπω απ’ τις κόγχες των ματιών του
ν’ αδειάζει στο χώμα το μέλι της πιο ηττημένης μου άνοιξης.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Erich (Ricco) Wassmer. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
