Στην άκρη του δρόμου
γυναίκες με φθαρμένες φωνές
καλούν απεγνωσμένα για λίγες ώρες πληρωμένες,
λίγο χρόνο δανεικό κι απελπισμένο.
Διψούν,
όσο δε δίψασε ποτέ πλάσμα ανθρώπινο,
για την αγάπη∙
εκλιπαρούν με μάτια γεμάτα πρόκληση μες στο ημίφως.
Και όταν βρεθεί το χέρι που θα τις «επιλέξει»,
μόνο για λίγη ώρα,
γίνονται ολόκληρες μια πέτρα,
σαν να τις άγγιξε της Μέδουσας το βλέμμα.
Οι ίδιες όμως ξέρουν∙
γοργόνα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός
και προστασία του το λίθινο περίβλημά του.
Πόσο αντέχουν άραγε οι βράχοι τις κρύες νύχτες;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Joaquín Sorolla. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
