Δυσαναλογία
Πόσοι νεκροί χρειάζονται
για να συγχωρεθεί μια γέννηση;
Πόσα σκοτάδια αρκούν
για να πεθάνει άστρο;
Πόσα λουλούδια
για να μπορείς να περπατάς
ακέφαλος ανάμεσά τους;
Ολόκληρη πόλη στήθηκε
και τώρα απλώνεται
γεννοβολώντας γειτονιές.
Πλήθος σπιτιών και δρόμων
με ένα μόνο
μικρούλι φεγγάρι.
Η ομορφιά του κόσμου
είναι η δυσαναλογία.
Κακιά γυναίκα
Κακιά γυναίκα
με μισόκλειστα μάτια
αδιαπέραστα μαλλιά
φουσκωμένη νηστική καρδιά.
Κακιά γυναίκα.
Τη μάνα της
τη λέγαν Αφροδίτη.
Κακιά
τρομαχτική
και μορφωμένη.
Ο γιός της αυνανίζεται
κλεισμένος στην κατάψυξη.
Κακιά, δεν συγχωρά.
Τρώει τα σκουλαρίκια της
τα’ αχώνευτα
ύστερα τ’ αφοδεύει
και τα ξαναφορά.
Κατά το δοκούν
Απεχθάνομαι
τα βλέμματα, κυρίως όταν κοιτούν
τα πνεύματα, κυρίως όταν ποιούν
τα θαύματα, κυρίως όταν διαρκούν
τα στόματα, κυρίως όταν μιλούν
τα ψέματα, κυρίως όταν γεννούν
τα βήματα, κυρίως όταν πατούν.
Αποδέχομαι
τα ζώα, κυρίως όταν πετούν
τα παράθυρα, κυρίως όταν ανοίγουν
τα βιβλία, κυρίως όταν σιωπούν
τα σύννεφα, κυρίως όταν περνούν
τα μάτια, κυρίως όταν θρηνούν
τα τραύματα, κυρίως όταν πονούν
τα μνήματα, κυρίως όταν τραγουδούν.
Μ’ αρέσει να στερεύω
Μ’ αρέσει να στερεύω
και να κοιτώ απ’ το παράθυρο
το σκύλο στη σκιά
τη γάτα
τη σκιά της
την έκπληκτη μορφή
του απέναντι τοίχου
ακούγοντας παιδικό κλάμα
από την παιδική χαρά.
Νυχθημερόν
Η νύχτα
κοιμάται
τη μέρα.
Η μέρα
θυμάται
τη νύχτα.
Τη νύχτα
η μέρα
θυμάται
τη νύχτα
που κοιμάται
νυχθημερόν.
