Εκείνος ο άντρας,
γλυκός κι ευαίσθητος
ήταν πολύ σίγουρος
για την αγάπη της γυναίκας
Την είχε δοκιμάσει σε καταιγίδες
με χιόνια σκληρά στα βουνά
με άγρια φώτα στα μάτια
την είχε δοκιμάσει σε πόνους γέννας
κι άλλους πολλούς
με δουλειά δουλειά δουλειά δουλειά
δουλειά δουλειά
και πάλι δουλειά δουλειά δουλειά
Ήταν σίγουρος κι ασφαλής
Πήρε λοιπόν
μια καλή μεγάλη βαριά,
τετράγωνο χοντρό μέταλλο, στρογγυλό στέρεο ξύλο,
τη ζύγιασε σωστά στα χέρια του
τη δοκίμασε
να μην τον παρασύρει προς τα κάτω με τη φόρα της
κι άρχισε σταθερά
να κοπανάει την ψυχή της
Εκείνης
Να τη λιώσει
Δοκίμαζε πόσο άντεχε
Σκεφτόταν… έλα μωρέ
μια χαρά θα τα βγάλει πέρα…
Την ξέρω… αντέχει
Όταν την είχε πια σκοτώσει
Δεν τό ‘ξερε
Παραξενεύτηκε
Είπε
Θα περάσει
Κι έπειτα, κάποια στιγμή
Η γυναίκα σηκώθηκε
Ήταν Άλλη
