Το απαλότερο χάδι
Το πιο βαθύ φιλί
Και η δροσιά της ήρεμης πνοής σου
Με βρίσκουνε μες στη βαθειά σιωπή
Καθώς τριγύρω πέφτει η παράκλητη νύχτα
Σ’ ακούει η καρδιά μου να φθάνεις
Δένεις στα δόντια μου τον πιο μεγάλο πόθο
Σπρώχνεις στη γλώσσα μου την άσβεστη λέξη
Και καθώς πίνω απ’ τη φωνή σου θυμάμαι:
Ότι προς σε εκέκραξα
Και εισήκουσάς μου
