Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης & Dirk Uwe Hansen
Μηχανή
Αν σε παραπλανήσουν
τα μελωδικά πουλιά,
νύχτα τα πεινασμένα τσακάλια
ν΄ακούσεις.
Αλλά περίμενε,
για να εξιχνιάσεις
τις προθέσεις του δάσους,
την όρασή σου εξάσκησε
για μια πυκνότερη έκταση,
που θέση να μην αφήνει
σε καταιγίδες
και δέντρα λεηλατημένα –
Πόσο φτωχικούς μας κάνουν τα τεχνάσματα…
#
Technik
Wenn dich die Singvögel
täuschen,
kannst du nachts
den hungrigen Schakal hören.
Aber warte ab,
damit du die Absicht des Waldes
durchschaust,
übe deinen Blick
in dichter bewachsenem Gelände,
das keinen Platz lässt
für Gewitter
und ausgeplünderte Bäume —
Wie arm uns diese Tricks machen!
**
Παλίρροια
Για τον νεροκουβαλητή
στοιχηματίζω
μια στέρνα
μ’ ανεξάντλητα νερά
κι ένα παιδί
να πνίγεται στα δάκρυά του.
#
Ebbe und Flut
Ich wette
auf den Wasserträger
eine Zisterne
mit unversiegbarem Wasser
und ein Kind,
das ertrinkt in seinen Tränen.
**
Το δέντρο
Το δέντρο μου αποκαλύφθηκε
καθώς ο άνεμος έσερνε τα κλαδιά του
κι η νύχτα μετέδιδε την ευοσμία του΄
εφτάψυχο και πολύψυχο είναι, στοχάστηκα,
τι πλούτος η ανταύγεια των ίσκιων του τη νύχτα,
όταν ο νέος στον κορμό του ελίσσεται
και ψάχνει στις σκοτεινές αμασχάλες
τη γλαύκα να εύρει κι εκείνη σκούζει,
πουλί θανάτου και πουλί σοφίας, ως ωνομάσθη
από προγόνους και δεισιδαίμονες.
Τι πλούτος τα φύλλα του για τον οδοκαθαριστή,
που τώρα πέφτουν και καλύπτουν το στενό δρόμο
και στο πρεβάζι του παραθύρου μου
τα περιστρέφει ο αγέρας΄
α, όλα τούτα περιγραφής άξια – κι όχι μόνο΄
εγώ το δέντρο κοιτάζω:
είναι κει, αμετακίνητο΄
σ΄όλες τις εποχές τέλεια η προσφορά του
κι έτοιμο για νέες περιπέτειες
μες από της ακινησίας του το πάθος,
γιατί παρέλειψα να σας μιλήσω για τη ρίζα του,
συνείδηση πιο κραταιή
στην αλαφρομυαλιά των φυλλωμάτων
#
Der Baum
Der Baum offenbarte sich mir,
als der Wind an seinen Zweigen zerrte,
und die Nacht seinen Duft verbreitete.
Er hat, dachte ich, sieben Leben, viele Leben,
was für ein Reichtum das Glänzen seiner Schatten in der Nacht,
wenn der Junge sich um seinen Stamm schlingt
und auf den dunklen Achseln versucht
die Eule zu finden, und sie ruft,
Vogel des Todes und Vogel der Weisheit, wie sie genannt wurde
von den Vorfahren und den Abergläubischen.
Was für ein Reichtum für den Straßenkehrer seine Blätter,
die jetzt fallen und den schmalen Weg bedecken,
und auf meiner Fensterbank dreht der Wind sie im Kreis.
Ach, dass alles ist eine Beschreibung wert — und mehr als das.
Aber ich sehe den Baum an:
Er ist da, unbeweglich,
mit einem vollkommenen Angebot zu allen Jahreszeiten
und bereit für neue Abenteuer
in der Leidenschaft seiner Unbeweglichkeit,
denn ich habe euch auch nichts von seinen Wurzeln gesagt,
der starken Gewissheit
gegenüber der Leichtsinnigkeit des Laubs.
**
Το βασίλειο των πουλιών
Για να γίνει ο θάνατος
βασίλειο των πουλιών
κι οι πέτρινοι σταυροί στα μνήματα
τα πιο αυθεντικά σημάδια
για τα χρόνια σου,
ω αγάπη μου,
ήταν το χιόνι
που μας θάμπωνε
ή τάχα ένα αρχάγγελος
τίναζε τις φτερούγες του;
#
Das Königreich der Vögel
Damit der Tod
das Königreich der Vögel wird
und die steinernen Kreuze auf den Grabmälern
die wahrhaftigsten Zeichen
für deine Jahre,
du, meine Liebe,
gab es den Schnee,
der uns blendete
oder hat vielleicht ein Erzengel
seine Flügel geschüttelt?
**
Το μνημόσυνο
Μ΄ένα βιβλίο ανοιχτό στα γόνατά τους
οι γέροι του χωριού σου πέθαιναν
καρφώνοντας τα μάτια τους
ψηλά στο πέτρινο καμπαναριό
με τους αγγέλους.
Την άλλη αυγή
ξεπλέναμε τα χέρια μας στα χιόνια
κι έτσι σωνόταν ο Φλεβάρης
ερχόταν άνοιξη θαρρώ
κι ο Μάρτης στο μνημόσυνο
στη γειτονιά σου σκόρπιζε
μαύρα τα χελιδόνια…
#
Die Seelenmesse
Damals lagen mit einem offenen Buch auf den Knien
die Alten deines Landes im Sterben,
die Augen fest aufwärts
auf den steinernen Glockenturm
mit den Engeln gerichtet.
Bei der nächsten Morgenröte
wuschen wir unsere Hände im Schnee,
und so verging der Februar,
der Frühling kam, glaube ich,
und bei der Seelenmesse färbte der März die Umgebung
mit Schwalben schwarz.
**
Χαράγματα στην Αλυκή της Θάσου
Ωραία είναι η Νικοβούλη στην Έφεσο
και όμορφος ο Φίλων,
η Κροκωτίς και η Μυρσίνη,
ο Δορυμένης και ο Δρόμων,
Διμύλος, Σίμος και Αριστογείτων
όλοι τους νέοι και καλοί.
Μάρτυρας αψευδής η αρχαία πέτρα
είχανε φίλους αφοσιωμένους
κι εραστές πιστούς.
Μακάριος ο ύπνος τους
άρωμα πεύκου και θαλασσινό αγέρι
ας μυρώνει πάντα τ΄όνομά τους
αυτοί, Θεέ μου, μοιραστήκαν την αγάπη…
#
Inschriften in Alyke auf Thasos
Schön ist Nikobule in Ephesos
und schön ist Philon,
Krokotis und Myrsine,
Dorymenes und Dromon,
Dimylos, Simos und Aristogeiton,
alle sind sie jung und hübsch.
Der antike Stein ist ein untrüglicher Zeuge,
sie hatten hingebungsvolle Freunde
und treue Geliebte.
Seelig sei ihr Schlaf,
ihre Namen soll der Duft der Pinien
salben und die Luft,
die vom vom Meer weht,
sie haben, mein Gott, ihre Liebe geteilt…
**
Νικοβούλη η εν Εφέσω καλή
Δέσποινα ή εταίρα
αυλητρίς ή ορχηστρίς
αρχόντισσα ή θεραπαινίδα
ποτέ δεν θα το μάθουμε
ούτε και τ’ άλλα επίλοιπα του βίου της,
μα είναι ωραία η Εφέσια Νικοβούλη
κι αυτό είν΄αρκετό
μαζί με την αγάπη του ταξιδεμένου εραστή της
που φωτίζει ακόμη το ρεπιασμένο ιερό
για να διαψεύσει τον σκυθρωπό της πρόγονο΄
ελικοβλέφαρη και γλυκομείλιχη
δεν είναι η φωτιά ούτε ο πόλεμος,
τροπές της Ομορφιάς και της Αγάπης
μαζί σου ο κόσμος Νικοβούλη.
#
Nikoboule in Ephesus ist schön
Dame oder Dirne,
Flötenspielerin oder Tänzerin.
Herrin oder Dienern,
wir werden es nie erfahren,
sowenig wie die anderen Details ihres Lebens.
Aber schön ist Nikoboule aus Ephesus,
und das genügt,
zusammen mit der Liebe ihres weitgereisten Liebhabers,
der noch immer den verfallenen Tempel erleuchtet,
um ihren grimmigen Vorfahren zu widerlegen.
Mit flinken Augen, süß und sanft,
nicht das Feuer oder der Krieg
sind die Wendungen der Schönheit und der Liebe,
die Welt ist bei dir, Nikoboule.
**
Το σκοτάδι
«Και να προσέχεις το σκοτάδι»
έλεγε η μητέρα μου
και με συνόδευε ανήσυχη ως την εξώπορτα΄
οι λασπωμένοι δρόμοι
έστηναν το μεσοχείμωνο πολλές παγίδες.
Μα ποιος την άκουγε
και πώς να την ακούσω
τώρα που άσφαλτα βαδίζω για το αξημέρωτο σκοτάδι
κι όλα μοιάζουν αλλόκοσμα
σαν τις παρατημένες τηλεοπτικές συσκευές
πλάι στους κάδους των απορριμμάτων
κι εκείνο τον καθαριστήρα στο κατώφλι δεξιά
για το ξελάσπωμα των παπουτσιών
όταν επέστρεφα τ΄άγρια μεσάνυχτα.
#
Das Dunkel
“Sei vorsichtig im Dunkeln,”
sagte meine Mutter
und brachte mich beunruhigt an die Haustür;
die schmutzigen Straßen
waren mitten im Winter voller Fallen.
Aber wer hörte auf sie,
und wie sollte ich auf sie hören,
jetzt, wo ich unbeirrbar in die ewige Dunkelheit gehe,
und alles aussieht wie aus einer fremden Welt,
wie die liegengelassenen Fernsehgeräte
neben den Mülltonnen
und das Eisen rechts an der Schwelle zum Schuheabkratzen,
wenn ich zurückkehre in tiefer Nacht.
**
Το γουργουρητό
Ακόμη κι αν συγκατανεύεις στις θωπείες μου,
δεν κάνεις λιγότερο ανοίκειο το απροσπέλαστο΄
είσαι μια λόχμη παντοτινά νυχτερινή και αδιαπέραστη
που δεν αυλάκωσαν ποτέ οι άνεμοι της ιστορίας
κι όσο βυθίζεσαι μ’ ατέλειωτα γουργουρητά στην αγκαλιά μου
τόσο πιο σκοτεινό κι ανεξιχνίαστο
προβάλλει το ακατανόητο,
σαν τα σουβλερά σου δόντια και τα νύχια
που δήθεν ανεξίκακα στα παίγνια μας
μαγκώνουν τις παλάμες μου.
Συνέχισε, συνέχισε το αέναο γουργουρητό,
τις γνώρισα τις χαρακιές της μοίρας
τα δόντια και τα νύχια της·
είδα τα μάτια της μέσα στα μάτια σου
κι ένιωσα το ακατανόητο να πάλλεται ολοζώντανο
σαν την κοιλιά σου μες στα χάδια μου.
#
Das Schnurren
Auch wenn du dir meine Zärtlichkeiten gefallen lässt,
machst du das Unzugängliche nicht weniger unheimlich.
Du bist ein Dickicht, ganz nächtlich und undurchdringlich,
das nicht einmal die Winde der Geschichte durchziehen.
Und je mehr du dich mit unablässigem Schnurren in meine Umarmung versenkst,
desto dunkler und unergründlicher
kommt das Unverstehbare zum Vorschein,
wie deine spitzen Zähne und Krallen,
die angeblich ohne böse Absicht im Spiel
meine Handflächen zerkratzen.
Mach nur weiter mit dem nicht enden wollenden Schnurren,
ich erkenne sie, die Linien des Schicksals,
seine Zähne und seine Krallen;
ich habe seine Augen gesehen in deinen Augen
und gespürt, wie das Unverstehbare lebendig vibriert
wie dein Leib unter meinen Liebkosungen.
**
Η διαδήλωση
Πρέπει να οργανωθεί εξάπαντος
μια οικουμενική, μια παγκόσμια διαδήλωση
άνθρωποι ζώα και φυτά
οι θάλασσες και τα θαλάμια τους, τα σύννεφα και οι ανέμοι
με επικεφαλής τη γάτα μου και την τριανταφυλλιά μου
όλα τα πλάσματα να σμίξουν
σε μιαν ατέλειωτη, ασίγαστη διαμαρτυρία
να συντριβεί οριστικά ο Άδης
να πάψει πια η τρομοκρατία του θανάτου΄
ν΄ακουστεί πάλι ο λόγος «Γεννηθήτω Φως».
#
Demonstration
Wir müssen unbedingt
eine allgemeine, weltumspannende Demonstration organisieren,
Menschen, Tiere und Pflanzen,
Meerestiere und ihre Höhlen, die Wolken und die Winde
und zuallererst meine Katze und mein Rosenstock,
alle Geschöpfe müssen sich vereinen
zu einem unaufhörlichen, unersättlichen Protest:
Dass ein für alle Mal der Hades eingerissen wird,
dass der Terror des Todes endlich endet,
dass man es wieder hören kann: „Es werde Licht!“
**
Ο Τάσος Γαλάτης γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1937. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» (Απρίλιος 1962). Το 2006 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και γαλλικά. Ο Τάσος Γαλάτης υπηρέτησε ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού.
#
Tasos Galatis wurde 1973 in Kefalonia geboren. Er studierte Philosophie an der Universität Athen. 1962 erschienen in der Zeitschrift „Panspudastiki“ erste Gedichte von ihm. 2006 wurde er mit dem Staatspreis für Dichtung ausgezeichnet. Seine Dichtungen wurden ins Englische und Französische übersetzt. Tasos Galatis arbeitete als Lehrer an verschiedenen Schulen in Griechenland und im Ausland.
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ, με ταυτόχρονη δημοσίευση στο FixPoetry. Ζωγραφική: Hans Emmenegger. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
