Τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ξεπερατωθοῦμε
καὶ δὲν γνωρίζουμε ποῦ πᾶμε,
ἀκούγεται ἀπὸ μακριὰ ἀνθρώπων κλάμα
νὰ δυναμώνῃ ὁλοένα καὶ περσότερο·
κι εἶναι σκληρὸ νὰ ξέρουμε ὅτι τὸ σκοτάδι
ἔρχεται νὰ μᾶς κατασπαράξῃ.
Τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ξεπερατωθοῦμε,
δὲν ἔχει τίποτα νὰ περιμένουμε·
καὶ κάθε θύμηση θὰ λιώνῃ καὶ θὰ χάνεται.
Τέτοιες ὧρες ἀφήνουμε ξωπίσω μας τὸν ὄχλο
νὰ κοχλάζῃ ἀπὸ λύπη κι ἀπὸ φόβο,
καὶ τραβᾶμε γιὰ μέρη ὅπου λὲν ὅτι τὸ κρύο εἶναι φονιάς.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Alan Oldfield. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
